‘Heb je zin om mee te wandelen over tien minuten?’ Ik lees het bericht precies een uur later en verontschuldig me voor de late reactie. Al snel gaat het over de warmte van de laatste dagen. Vanuit het niets is het ook ineens warm maar zolang ik me rustig houd, is het nog wel te doen. Ik laat me niet zo snel gek maken.
‘Je drinkt ook gewoon hete thee met dit weer?’
Tuurlijk! Ik ben niet zo van de cola en andere frisdranken dus ik sla het ene kopje thee na het andere achterover. Is dat ook niet de filosofie in de warme landen? Hoe kouder je drankjes, des te warmer je het krijgt?
Hij snapt er niets van. Hoe houd ik het vol met dit warmer weer? Ondanks dat mijn hele wereld voor de zoveelste keer in elkaar dondert, probeer ik het hoofd koel te houden. Zeggen ze dat ook niet bij elke AA-meeting? ‘Accept the things you can not change but change the things you can not accept.’Niet dat ik ooit naar zo’n meeting ben geweest. In een familie met gezelligheidsdrinkers, sta ik vooral bekend als die saaie die altijd aan een kopje thee zit. Ja wéér die thee, want wat het probleem ook is, thee maakt alles beter. Helemaal wanneer er ook nog chocola is.
‘Heel stil blijven zitten en de ventilator aan!’ geeft hij mee als tip.
Ik lach en typ terug dat ik alleen een Mexicaanse airco heb; een open raam. In gedachten zie ik hem hoofdschuddend mijn berichten lezen. Terwijl mijn spinsels verder drijven op een zee van golvende gedachtes die op en neer gaan, gaat ineens de bel. Kippie de Kat begint te brommen. Doordat hij is opgegroeid met een hond heeft hij een zware identiteitscrisis. Half kat, half hond. Omdat hij niet kan blaffen als de bel gaat, gromt hij en rent hij enthousiast naar de deur. Overigens heeft de hond met wie hij is opgegroeid ook een identiteitscrisis, want die denkt regelmatig dat hij een kat is en krult het liefst op schoot om daar in slaap te vallen.
De bel gaat nog een keer. Ohja, de bel. Samen rennen we naar beneden, ik zwaai de deur open en zie een enorme ventilator voor mijn neus staan. Ik kijk verbaasd. Dan zie ik aan het eind van mijn pad een brede grijns staan. De wandeldate ging dan niet door maar hij wilde nog wel wat verkoeling brengen. Ik schiet in de lach en neem de ventilator dankbaar in gebruik. Hij zwaait en gaat weer terug naar zijn eigen oververhitte kantoor.
Mensen, ze blijven me verbazen. Als ik denkt ze te snappen, begrijp ik er helemaal niets van. In een wereld waar iedereen liegt en bedriegt, waar niemand nog eerlijk en oprecht kan zijn, staat er ineens een ventilator voor je deur die een frisse wind blaast door alles wat ooit was en nu niet meer is.
