Doorgaans omarm ik het leven met een kinderlijke nieuwsgierigheid en vaak een oprechte verbazing wat het leven elke dag weer aan verrassingen brengt.
Vrijdagavond was weer zo’n moment. Ex kwam zoonlief thuisbrengen. Dochter had het nog geen week bij hem volgehouden maar zoonlief was gebleven. Alhoewel hij wel een bezoekje aan de kapper had kunnen gebruiken en een azaronstick niet overbodig geweest zou zijn, was ik blij dat ie weer gezond thuis was.
Zoals zovele gescheiden ouders voeren wij nu ook alweer zo’n anderhalf jaar de regeling dat ze om het weekend naar hun vader gaan. Daarvoor waren ze 24/7 bij mij. (Nee heren, ik heb mijn kinderen nooit uit boosheid bij hun vader weggehouden, ze wilden zelf geen contact en pa deed ook geen moeite)
Maar goed, terug naar de vrijdagavond. Dit weekend zouden ze dan bij mij zijn dus komend weekend zou weer zijn weekend zijn. Althans….daar ging ik van uit….er van uitgaande dat alles waar ik van uitga doorgaans niet uitkomt vroeg ik dan ook zeer kansloos of het komend weekend dan weer zijn weekend was. Een simpel nee of ja was voldoende geweest. Maar ex zou ex niet zijn als hij het nog even voor mij zou uitleggen aangezien hij er nog steeds van uit gaat dat ik het IQ heb van een pelgarnaal.
“Nee hoor, even niet.” zegt hij met een serieus gezicht. “Ik heb hem nu wel drie weken gehad! Vind je dat niet even genoeg? Nee voorlopig wil ik even rust.”
Nog even ter verduidelijking; Ik sta al 10 jaar dag en nacht met alle liefde voor mijn kinderen klaar, waarvan ik de laatste 6 jaar alleen gezorgd heb voor zowel de opvoeding, de financiën, de schoolresultaten, de doktersbezoeken en zelfs alle clubjes voor beide kinderen inclusief het opzadelen van paarden en het verslepen van drumstellen. Daarnaast heb ik mijn bedrijf opgebouwd tot wat het nu is.
Ex, die samenwoont, heeft 1 kind drie weken in de vakantie gehad, heeft geen werk en is nu moe door zoonlief die echt de drukste niet is…
We zeggen ex vriendelijk gedag, ik sluit de voordeur en knuffel mijn twee schatten eens goed. Verbazingwekkend wat het leven je soms aan ironische verhalen brengt. Terwijl de één Spongebob weer aanzet, de ander gelijk de telefoon alweer pakt om haar vriendinnen te bellen hoor ik ondertussen het belletje van mijn mailprogramma. De chaos en de drukte is weer helemaal terug.
Tijd om moe te zijn heb ik niet. Dat komt later wel. Als ik groot ben en begonia’s ga kopen!
