Het is half zeven als luid knorrend mijn wekkertje afgaat. Als ik niet reageer begint hij ook kopjes te geven. Kippie is wakker en moet plassen. Slaperig sta ik op om hem naar buiten te laten. Ik voel een koele lentebries langs mijn blote benen gaan. Met een rilling stap ik snel weer terug in bed. Veel te koud. Toch kan ik niet slapen en besluit aan het werk te gaan. Ik heb een deadline in mijn hoofd voor dit derde boek.
Met een hete kop thee en een crackertje met hagelslag ga ik achter mijn tekentafel zitten. In de verte zie ik de zon haar best doen om weer op te stijgen naar grote hoogtes. Ik open mijn laptop voor wat muziek. Mijn oog valt op wat commentaren op Twitter. Voordat ik gister mijn computer afsloot, had ik nog een nieuwe blog online gezet, over hoe je een kinderboek maakt. Ruim vier jaar zit ik nu al in het leerproces. Ik volgde cursussen, bekeek seminars en las zoveel boeken en blogs over het onderwerp. Ik vind dat ik aardig op weg ben en wil dat ook graag laten weten door middel van mijn blogs. Ik had er al meerdere geplaatst maar op de één of andere manier vielen die niet op. Maar deze wel.
‘Illustreer je ook zelf? Ik neem binnenkort contact met je op!’
‘Je mag zeker trots zijn op jezelf!’
‘Wat ziet dat er mooi uit’
De afgelopen week heb ik veel complimenten gekregen over mijn laatste boek. Al die veertjes in mijn poezelige derrière bewaar ik denkbeeldig in een speciaal laatje. Het is pas zeven uur ’s morgens en had een grijns breder dan die van de Joker. Ik geef meer licht dan het zonnetje buiten. Het trotse gevoel borrelde langzaam omhoog en drukte de onzekerheid van het schrijven en illustreren weg. Vrolijk ga ik aan het werk tot ik een uur later een mailtje binnen zie komen. ‘De factuur die je stuurde….’ Mijn humeur zakt naar een dieptepunt. Waarom toch, mensen? Ik doe meer dan ik factureer. Ik werk harder dan wie dan ook en help meer mensen zonder facturen te sturen. Ik reken niet per minuut, geen rijkostenvergoeding en de extra dingen die niet besproken zijn, doe ik er ook nog even bij. Als ik zou werken zoals de keiharde ondernemers, was ik misschien een stuk rijker geweest. Maar ik maak de wereld liever een stukje mooier dan dat ik rijk ben. Ik help liever iemand op weg, dan dat ik iemand een poot uit draai.
Ik vraag me af of ik direct moet antwoorden. Het raakt me diep dus ik besluit niet te antwoorden. Ik ben van heel ver gekomen. Dit jaar bestaat mijn bedrijf alweer zeventien jaar. Ondertussen ben ik ook auteur en illustrator geworden. Als ik iets wil, dan werk ik blijkbaar zo hard, dat ik het toch voor elkaar krijg. Linksom of rechtsom. Ik recht mijn rug. Ik lees de complimenten nog een keer. Adem in en adem uit en besluit, nee! Nee beste klant, ik ga me niet rot voelen. Ik ga me ook niet in alle bochten wringen om u te plezieren. Ik laat me niet meer kleineren of in de hoek zetten. Ik heb mijn werk perfect gedaan en daar mag voor betaald worden. Ik mag trots zijn op wat ik doe en maak.
De zon staat ondertussen hoog aan de hemel. Ik neem een slok van mijn tweede hete kop thee en kijk naar de illustratie waar ik mee bezig ben. Ik glimlach weer. Niet slecht! Zeker niet slecht.
