Ooit moest ik het boek ‘Van oude menschen, de dingen die voorbijgaan’ lezen voor Nederlands. Dit weekend moest ik er direct aan denken toen mijn telefoon rinkelde. ‘We hebben nieuwe telefoons maar we snappen het niet, kun je helpen?’ Later die dag ga ik samen met zoonlief naar opa en oma, die ietwat hopeloos naar hun nieuwe iPhones staren. Ik kijk naar zoonlief of hij ze onder handen wil nemen maar die kijkt vrolijk terug met een blik dat ik toch overal verstand van heb.
Eerst maar eens beginnen met de wifi-code, daarna de belangrijkste apps; Whatsapp en Facebook. Papiertjes met wachtwoorden worden erbij gepakt. Ik ben zelf altijd een enthousiast Samsung gebruiker, gewoon omdat ie meer betaalbaar is en ook al laat ik um van zolder twee verdiepingen naar beneden vallen, zit er nog geen krasje op. Een iPhone zou dat echt niet overleven. Waar zijn mijn terug-knopjes, hoe zit dit en hoe werkt dat. Ik kom er uiteindelijk wel uit en geef de eerste iPhone gefixed terug.
‘Waar zijn nou al m’n whatsapp gesprekken gebleven?’
‘Uuh die zijn er niet meer.’
‘Hoe kan ik nou iemand een berichtje sturen?’
Zoonlief grijpt de iPhone en laat zien hoe je via je contacten iemand kan aanklikken en een berichtje kan sturen. Oma kijkt wat wazig dus ik stuur met mijn eigen Samsung een berichtje. Zo, nu kun je in ieder geval de hotline direct een bericht sturen. Oma hoort ons al niet meer. Verzonken in alle Facebookberichten en Whatsapp meldingen die binnenkomen. Voor mij het sein om de volgende iPhone aan te pakken. Mannetje bij KPN had alles al geïnstalleerd maar opa kreeg geen meldingen meer en meldingen zijn belangrijk. Althans, dat vindt hij. Sommige dingen moeten gewoon altijd hetzelfde blijven, zoals nieuws-meldingen.
Ik frutsel wat en zie dat er niet eens wifi is geinstalleerd. Dat eerst maar installeren zodat er in ieder geval berichten kunnen binnen komen als er berichten zijn.
‘Kun je er eigenlijk wel mee bellen?’ bemoeit oma zich er ineens mee. Op zijn beurt kijkt opa nu wazig. Na wat gemopper verklaart ie dat ie er vast wel mee kan bellen, het is in feite toch een telefoon. Oma gelooft hem niet en ik pak mijn ouwe Samsungetje er weer bij. Opa begint gelijk zijn telefoonnummer op te noemen. Opa, weet je niet dat dat niet meer hoeft. Je staat hier in mijn telefoon, als opa en als ICE. In Case of Emergency, als er wat met mij gebeurt, bellen ze jou. Tenminste, als je telefoon wel kan bellen. Zijn telefoon rinkelt enthousiast. Kijk! Dat werkt tenminste.
‘Ja maar ik krijg nog steeds geen nieuwsmeldingen van het AD en de beursberichten en de sportberichten.’ Who cares’ denk ik. Zo’n telefoon rinkelt en piept toch al de hele dag, wil je echt de hele dag de laatste updates van al die apps? Toch zoek ik stug door. Ik verander wat instellingen en hoop dat ie nu wel plingt bij een nieuwsbericht. Ondertussen zitten opa en oma tegen elkaar te kibbelen over de nieuwsberichten die wel of niet binnenkomen. Het voelt alsof ik op de set terecht ben gekomen van de Familie Knots.
Nadat ik alle iPhones gecheckt heb, wordt er ook nog een iPad in mijn handen gedrukt. ‘Hoe kan ik deze foto’s nou doorsturen?’ Ik ben een echt Apple-fan. Ik werk al sinds de vorige eeuw met een Apple, een echte Apple. Geen iPhone of iPad waar ik ook weer moet zoeken. Sja, hoe ga ik die nou weer versturen? Ik kies voor de makkelijke manier. Ik gooi ze in de familiegroep op Facebook. Oma kijkt mee en heeft ineens een nieuwe optie op Facebook ontdekt. Na nog drie keer voordoen lijkt ze het te snappen.
Als alle apparatuur weer up-to-date is, roept opa nog dat ie het echt wel snapt maar dat het hem gewoon niet interesseert. ‘Opa, zelfs ik moet ondertussen al aan mijn kinderen vragen hoe al die nieuwetijdse dingen werken.’ Niks om je voor te schamen. In deze tijd is met je tijd meegaan soms onmogelijk. De ontwikkelingen volgen elkaar in zo’n rap tempo op, dat het gewoon niet meer is bij te houden. Je hoort vaak dat die technische ontwikkeling en Social Media zorgt voor vervreemding, we gaan niet meer bij elkaar op visite. Alles gaat via WhatsApp of Facebook Toch juist door al die technische snufjes, kom ik net wat vaker langs om weer wat te fixen, een wifi-knopje aan te zetten, wat uitgestoft was of een Skype-sessie te organiseren. Nee hoor, het brengt ons juist dichter bij elkaar!
