[:nl]Je zou het nog maar allemaal moeten doen, volwassen worden. Terwijl er steeds meer van je wordt verwacht, denk je zelf nog eens terug aan de lagere school en hoe moeilijk alles toen leek maar hoe makkelijk het eigenlijk was. Eind maart rijden zoon en ik naar Zuid. Rotterdam Zuid. We zijn het er over eens dat we allebei de stad haten. En mensen. En drukte. En herrie. Vooral de herrie, terwijl ondertussen Iron Maiden keihard uit de speakers knalt. Maar dat is geen herrie.
‘Zenuwachtig?‘ vraag ik hem tussen twee nummers door. Hij haalt achterloos z’n schouders op. Minder zenuwachtig dan de meeloopdag want dit doen we samen. Het leek alsof ik gisteren nog met dochter naar zo’n zelfde gesprek ging. Ook al weet je dat het een formaliteit is, blijft het toch spannend. Natuurlijk zijn we te vroeg. We worden op wat stoelen in de gang gewezen en het voelt alsof ik bij de directeur moet komen omdat ik wat uitgevreten heb. Het lijkt wel of ik nerveuzer ben dan Zoon, die wat op z’n telefoon speelt, totaal uitgecheckt bij het idee wat er gaat komen.
Pas na twintig minuten worden we naar binnen geroepen door een jofele leraar, die blijkbaar net zelf van school is gekomen. ‘Oh, ik zie hier dat je alleen een overgangsrapport hebt en geen diploma. Ik ben bang……‘ Zoon en ik kijken elkaar aan en mijn hart zinkt als een baksteen ergens tussen maag en nieren. Nee, nee, dit ga je niet menen. Dit is een plottwist die ik niet zag aankomen. Ik val hem in de reden en vertel dat we dit driedubbel gecheckt hebben. Het ís mogelijk. Echt! Het moet mogelijk zijn, we hebben namelijk geen alternatief, denk ik bij mezelf. Dit is wat hij wil! Eerst MBO dan HBO. Zoonlief begint onrustig te schuifelen. De jofele leraar haalt administratie erbij, die bevestigt wat ik al zei. Natuurlijk is het mogelijk! Vanaf dat moment neemt zoon de leiding in het gesprek. Ik kijk van een afstandje en ben alleen maar trots. Toekomstplannen, hobby’s, interesses. Jofele leraar is enthousiast verrast. In plaats van weer de zoveelste gamer voor zich te hebben, zit hier gewoon een jongen die eigenlijk 30 jaar te laat is geboren. Een jongen die naar concerten gaat van Iron Maiden, naar Japan is geweest en in een paar weken weer naar Australië afreist. Een adolescent, zoals hij zichzelf tegenwoordig noemt, die een enorme indruk maakt op de mensen die tegenover hem zitten. De vragen over zijn ziekte leg ik nog even uit, gewoon, omdat dat makkelijker is en ik er meer vanaf weet.
Na een krap uurtje steekt Jofele leraar zijn hand uit: ‘Ik mag je feliciteren! Je bent nu officieel aangenomen op deze opleiding en we zien je graag terug in september.‘ Zoon lijkt een beetje overdonderd te zijn en ik grijns als een domme doos maar ik gedraag me netjes. Buiten geef ik hem gelijk een dikke knuffel. Na dit enorme kakjaar van ziek zijn en switchen tussen verschillende scholen, is dit de grote positieve stap die hij nodig heeft. Alles op z’n kop en gewoon opnieuw beginnen met een opleiding waar z’n interesse ligt. Coderen en programmeren. In september begint zoonlief aan de opleiding Applicatie&Mediabeheer maar eerst de koffers pakken voor een relaxed maandje downunder![:]