Daar zit ik dan. Het is terug stil in huis. De rust is teruggekeerd. De boeken van het afgelopen jaar zijn ingeleverd en de boeken voor het nieuwe jaar zijn besteld. Terwijl ik in alle rust weer achter mijn computer kruip, gaan de kinderen vakantie vieren. Ik tuur naar mijn scherm maar ik zie geen werk. De beelden van de afgelopen maanden vliegen voorbij. De zorgen om zoonlief toen hij drie maanden geleden ineens ziek werd en niemand wist wat het was. Het gesleep van de ene naar de andere dokter en tussendoor nog proberen hem niet teveel achter te laten lopen met school- en huiswerk. Met spoed huiswerkhulp inschakelen voor Wiskunde wat ik ook niet meer begreep. De talloze Franse woordjes op grappige wijze overhoren met ezelsbruggetjes zodat ie ze zou onthouden. Kom ik dan nooit van die shit-taal af? (excusez-moi pour mon langage). Terwijl je de één overhoort, weet de ander het antwoord en andersom. Ik vlieg van de Romeinen naar de Tweede Wereldoorlog, van Vulkanen naar territoriale gebieden. Ik heb in korte tijd nog nooit zoveel geleerd over Economie en ben weer helemaal up-to-date met mijn Biologie van twintig jaar geleden.
Dochterlief die menig werkstuk en proefwerk moest maken om door te kunnen naar het examenjaar terwijl ze liever in het veld bezig was met haar paard. Uittreksels maken, taxi’en, overleg met mentrices. Oppasperikelen. Wat was het veel. Hoe meer het eind in zicht kwam hoe zwaarder het werd en hoe meer schietgebedjes er naar boven gingen. ‘Help?! Iemand die toevallig niks te doen heeft daar boven? Help?’ Slepen, sleuren en smeken. Mijn glitterkoningin die na een uur samen leren met haar vriendin vanuit de Tweede Wereldoorlog bij Frans Bauer uitkwam, waar natuurlijk glitters bij hoorden. Alleen een ADHD-er snapt die gedachtegang. Zo vind ik bij thuiskomst een beglitterd huis en tuin met twee in wc-papier gewikkelde mummies voor de deur. Alsof de Goede Fee uit Assepoester stomdronken alles had ondergekotst glitterde mijn huiskamer me tegemoet. Moest ik nu lachen om die twee ADHD-ers met hun geniale ideeën of huilen omdat ze niet door hun leerwerk heen kwamen. Stilzwijgend ruim ik alles op om vervolgens vol goede moed weer verder te gaan met aanmoedigen.
Tijdens de laatste toets wacht ik op haar in de aula van haar school. Een leraar herkent haar in mij en vraagt of ik de moeder van.. ben. Ik knik gespannen. Een brede grijns van de leraar spreekt me bemoedigend toe dat ze het natuurlijk gaat halen. Dat ze de laatste maanden zo positief veranderd is. Wat een geweldig leuk kind het is. Voordat ie weg loopt, geeft ie me een vette knipoog en zegt dat ie volgend jaar haar moeder naar voren zal roepen om het diploma in ontvangst te nemen. Ik glimlach alleen maar zwijg in alle talen, zelfs de Franse.
En dan is het ineens klaar. De cijfers zijn binnen. Het doek valt. Ze zijn allebei met een geweldig rapport over. Zij gaan vakantie vieren en voor mij begint de gewone werkdag weer. Ik hoef geen magisters meer te checken, geen mentrices meer te mailen, geen scholen meer te bellen en geen boeken meer te zoeken. Het is voorbij. Met een rilling en een snif valt er duizend kilo stress van mijn schouders en kijk ik met enorm veel trots naar mijn twee koters. De één op weg naar VWO-2 en de ander op weg naar haar examenjaar. Trots verschijnt er een glimlach op mijn gezicht en ga ik uiteindelijk weer aan het werk.
