[:nl]’Moet Vaderdag en Moederdag worden afgeschaft?‘ is het begin aan een storm van reacties, waar ik stom genoeg instapte. Ik ben namelijk van mening dat het nutteloze, commerciële dagen zijn opgelegd door de maatschappij die bepaalt, wanneer je naar je vader of moeder moet gaan met een duur cadeau om je zogenaamde liefde te tonen. Ik ben geen dom schaap wat de kudde volgt. Ik heb geen speciale dag nodig om mijn ouders te bezoeken. Sterker nog, in relatie tot mijn kinderen hoef ik geen cadeau van mijn kinderen op Moederdag. Omdat ík er voor gekozen heb om moeder te worden, hoeven zij mij daar toch geen cadeau voor geven? Ik zou hen moeten bedanken, dat ik hun moeder mag zijn. Mijn kinderen en ik zijn er elke dag voor elkaar en tonen elke dag onze liefde. Dochterlief, die dezelfde mening deelt, komt op de meest verrassende momenten met een bloemetje, een doosje chocola of gewoon een cadeautje. Ergens midden op een koude dag in januari staat ze ineens met een bijzonder cadeautje, na tien jaar heeft ze eindelijk die roze olifant gevonden wat altijd mijn standaard antwoord was als ze vroegen wat ik voor mijn verjaardag wilde. Hoe bijzonder is dat. In maart staat ze ineens met bloemen voor de deur en ergens in juni stopt ze een doosje Merci in mijn handen. ‘Gewoon mam, omdat je de liefste bent.‘
Ik stap niet snel in kansloos gebler op Twitter omdat niemand luistert en iedereen oordeelt. Toch typten mijn vingers automatisch: ‘Hell yeah!‘ Waarom ik dat vind? Omdat ik het enorme verdriet bij mijn kinderen heb gezien, op de dagen voor Vaderdag wanneer ze verplicht waren mee te doen op de basisschool om een knutselwerkje te maken voor iemand die er niet wilde zijn. Hun vader verdween in het niets, zonder spoor, zonder contact. Alsof ze niet goed genoeg waren om van te houden. Ze bleven achter met vragen en er kwamen geen antwoorden. Het raakte hen in de kern van hun bestaan en het verplichte Vaderdagcadeautje maken op school, was als zout in de nog open wond. ‘Er is altijd wel iemand te bedenken als alternatief!‘ roept iemand terug. Dat dacht ik vroeger ook, dus probeerde ik er een draai aan te geven, door er elk jaar een Opa-dag van te maken. Totdat mijn dochter met het vaderdagcadeautje thuiskwam en het naar mijn hoofd smeet. Met vuurspuwende ogen schreeuwde ze me toe dat dat niet hetzelfde was. Boosheid, woede en onbegrip en uiteindelijk een huilend meisje van 10 omdat ze dacht dat ze het niet waardig was om van te houden.
Ik lees op Twitter de vraag of dan alles maar afgeschaft moet worden, banendag omdat er ook mensen werkeloos zijn, Valentijnsdag omdat er ook mensen alleen zijn (note: Valentijnsdag ís van origine voor de singles onder ons, tot de stelletjes het weer moesten kapen, maar dat terzijde), Kerst, Sinterklaas, alles moest dan maar worden afgeschaft. Ik zucht als ik het lees. Dit zijn allemaal volwassen feestdagen die niet persoonlijk zijn. Ik ga op mijn handen zitten om maar niet meer te reageren. Ze snappen het niet. Ze snappen het echt niet en ik wil het niet in 140 tekens kunnen uitleggen wat de rode draad is, van een verdwenen ouder. Niet dood, niet gescheiden met co-ouderschap maar een ouder die opzettelijk zijn kind in de steek laat zonder reden. Het vormt zich een rode draad door het leven van dat kind, van jongs af aan tot lang in hun volwassen jaren. Het brandmerkt hun met het stempel dat ze niet goed genoeg zijn geweest en dat werkt door in alle relaties. ‘Die paar kinderen die opgroeien zonder vader, moeten maar wijken voor het gemeengoed’, roept Twitter. Ze gaan voorbij aan het gevoel van dat ene kind in de klas. In plaats van erbij te betrekken, wordt het kind nog meer afgezonderd.
Stel je voor dat jij elk jaar opnieuw heel veel tijd moet steken in het maken van een cadeautje voor iemand die jou niet eens wilt zien en daar moet je ook nog blij bij kijken, vrolijk mee omgaan. Met veel liefde gemaakt wil jij je cadeautje geven maar aan wie? Nee, het is allemaal niet zo zwart-wit als Twitter doet schreeuwen. Dan rest mij nog de vraag, voor wie is Vaderdag eigenlijk? Voor de volwassenen of de kinderen? Zouden de kinderen het missen als er een keertje niet geknutseld wordt in de klas? Ik denk het niet. In tegenstelling tot dagen als Sinterklaas en Kerst, hebben kinderen zelf ook niks met Vader- en Moederdag. Als niemand ze er aan herinnert, is er geen kind van acht dat roept: ‘Hey wanneer is het eigenlijk Vaderdag?‘
Voor al die ouders die toch graag een knutselwerkje ontvangen heb ik een tip. Als de ándere ouder nou lekker gaat zitten fröbelen met de kinderen om een knutselwerkje in elkaar te zetten, heb je een totale win-win-situatie; je hebt eens echt quality-time met je kind en de andere ouder heeft toch z’n fröbelwerkje. Dan kunnen we op school gewoon weer lekker gaan doen waar school voor bedoeld is, gewoon weer leuke dingen leren.[:]
