Het leven bestaat uit golfbewegingen. Alles gaat z’n gangetje. Het ene moment kan het slechter en het andere moment kan het beter. Mijn leven is niet anders dan diezelfde herkenbare golfbeweging. Soms zit ik duimen te draaien op het werk maar meestal word ik wel lekker bezig gehouden.
Ook op sociaal gebied bestaat er een interessante golfbeweging, meestal heb ik geen tijd voor een sociaal leven maar soms maakt het sociale leven tijd voor mij. Of eigenlijk eerlijk gezegd; dan zijn vrienden het zat om altijd nee te horen dat het niet uitkomt. Ze zorgen er gewoon voor dat het uitkomt. Ineens word je uitgenodigd voor een lunch op een terrasje in het Brabantse zonnetje. Daarna staat de één na de ander voor de deur alsof het afgesproken werk was. Met iedereen drink ik veel kopjes thee en heb leuke gesprekken. ‘Ohja zo was het om een sociaal leven te hebben, ik zou dit vaker moeten doen.’ denk ik bij mezelf en weet ook direct dat ik het toch weer laat verslonzen.
Als laatste in de sociale wachtrij is een vriendin met wie ik ga lunchen om bij te praten. Achter ons schuifelt een hele bus bejaarden aan een lange rij tafels. De rollators zijn waarschijnlijk buiten blijven staan.
“Zou het een dating-uitje zijn voor 70+” vraag ik haar grinnikend. “Is dat nou ons voorland?”
“Zijn er evenveel mannen als vrouwen?” vraagt ze gelijk. Blijkbaar heeft ze er een praktische kijk op die ik duidelijk mis. Ik ben meer van de romantische verhalen. Na een snelle telling van het aantal mannen en vrouwen zijn er zes mannen en zeven vrouwen.
“Dan zijn het koppels.” concludeert vriendin.
“OMG dan ben ik natuurlijk die zevende vrouw die er altijd bij hangt.” zeg ik zuchtend. Daarover gesproken wil vriendin graag weten hoe het er mee staat, het dating gebeuren en zo. Waar ik, op mijn beurt, kort en bondig over kon zijn. Dat bestaat niet! Een utopie. Apollo 13. Een kansloze missie. Ze weet genoeg en we gaan terug naar de issues die in haar relatie spelen. Ik knik instemmend, ik hum meelevend en geef gevraagd relatieadvies ook al ben ik m’n halve leven relatieloos wat het allemaal toch ietwat ironisch maakt. Iets met stuurlui aan wal en zo.
Na twee uur zijn we bijgepraat. Zij stapt in de auto en ik wandel door het bos terug naar huis. Ik plug mijn MP3 speler in. Een motorrijinstructeur op de parkeerplaats werpt mij een wulpse blik. Grijnzend kijk ik terug en kan het niet laten om schaamteloos swingend heel hard met de muziek meezingend het bospad af te lopen. I ain’t settling for just getting by. I’ve had enough so so for the rest of my life. Tired of shooting too low, so raise the bar high. Als je dan toch het pad alleen bewandelt, doe het dan swingend en vooral enthousiast zingend!
