[:nl]’U kunt niet mee! De naam komt niet overheen, belt u maar met Vueling om het uit te zoeken maar u gaat niet mee met ons.‘ Het was half zeven ‘smorgens en we zaten al vanaf vijf uur klaar voor vertrek, zoonlief en ik. Hij, omdat hij weer naar een Iron Maiden concert gaat, ik, omdat ik een nieuwe poging doe om bij een crematie aanwezig te zijn. Mijn smeekbede en uitleg dat ik de vorige keer wel gewoon mee mocht met deze naam hield geen stand. Voor onze neus ging de deur van het vliegtuig dicht. Respectloos als de little prick was, rolde hij met zijn ogen naar zijn collega en zei daarbij dat hij onze stoelen al weg gegeven had. Vueling op dat moment bellen had geen zin. Na twee pogingen het hele bandje doorgelopen te zijn, werd de verbinding verbroken want de helpdesk was nog niet geopend.
Ik kijk zoonlief aan en vraag me af hoe zijn gemoedstoestand is. Ondanks het drama wat zich zojuist had afgespeeld, was hij redelijk rustig. Snel belde ik vriendlief om te zeggen dat hij ons niet hoefde op te halen. Hij was al bijna bij het vliegveld. Paniek in twee landen. De little prick loopt met een vervelende grijns op zijn gezicht weg. ‘Wow, iemand moet jou wel heel erg gekwetst hebben, als je zo gemeen kunt doen in deze moeilijke situatie.‘ dacht ik bij mezelf. Mijn brein probeert op lichtsnelheid een oplossing te verzinnen. Zoon gaat ondertussen op zoek naar een informatiepunt van Schiphol. Wat zijn we samen toch een geweldig team. ‘Blijven we dit tot het einde doen?‘ vraag ik hem. ‘Samen op reis gaan.’ Terwijl we door de lange gangen van Schiphol rennen, check ik nieuwe online vluchten. Net als ik een vlucht gevonden heb, heeft zoonlief het informatiepunt gevonden. Gelukkig maar! Want met de vlucht die ik gevonden had, kon ik alleen met credit card betalen, die ik niet heb.
De vriendelijke mevrouw bij de desk hoort mijn verhaal aan en ik voel een golf van empathie mijn kant op stromen waardoor de tranen in mijn ogen beginnen te prikken. Het zijn een paar zware weken geweest. Nog maar net een nieuwe relatie wanneer zijn moeder ernstig ziek wordt en komt te overlijden. Ik blijf op en neer vliegen voor steun, hulp en uiteindelijk de crematie die bij aankomst in Engeland plotseling verzet was naar twee weken later. ‘It can only happen in England.’ blijven we maar zeggen maar er rustte duidelijk een vloek op de crematie. ‘Wat erg, mevrouw.‘ zegt de vriendelijke dame bij de desk en ze raakt even mijn arm aan. ‘Hij had je gewoon door moeten laten. We gaan op zoek naar een andere vlucht voor u.‘ Een vriendelijke meneer mengt zich in het gesprek en vraagt wat het probleem is. Nadat ik opnieuw mijn hele verhaal heb verteld, neemt hij het over van de vrouw en leidt ons op subtiele wijze door de overvolle hallen van Schiphol. Bij de Easyjet balie vertelt hij me dat er nog drie stoelen vrij zijn, die ik kan boeken. Hij geeft me zijn kaartje met de garantie, hem opnieuw te bellen als het weer mis gaat en laat ons achter in de lange rij, klagend vakantievolk, voor de Easyjetbalie. Op zijn kaartje lees ik dat hij de kapelaan van Schiphol is. Schoonmoeder heeft van bovenaf God’s afgezant ingeschakeld als hulptroepen. We wachten rustig onze beurt af en luisteren naar alle woede uitbarstingen van reizigers die vast zitten. Ik heb respect voor de meisjes achter de balie die ondanks alle geweld zo rustig blijven.
Niet veel later zitten zoon en ik aan de andere kant van Schiphol tussen gate één en zeven want ergens moet onze vlucht van kwart voor negen vertrekken. Een gate nummer verschijnt maar niet en opnieuw worden vluchten gecanceld. Ook zoonlief begint nu wat nerveus te worden. Wat wordt ons plan C? Uiteindelijk verschijnt om half tien het verlossende woord BOARDING. We hebben het gered, vliegen ‘businessclass’ en landen niet veel later in Engeland.
De crematie is gelukkig pas de volgende dag, zodat we nog een dag hebben om bij te komen van alle commotie. Wanneer de dag aanbreekt, blijkt dat plan óók weer gewijzigd te zijn. Opdringerige Vriendinnen nemen mijn plek in, in de familie auto. Vriendlief staat aan de ene kant van de weg te wachten op de limo en ik sta aan de andere kant van de weg bij Vriendelijke neef en zijn lieve Schotse maar o-zo onverstaanbare vrouw, met wie ik naar het crematorium zou rijden. ‘Je had geluk dat je niet in de limo zat.‘ zegt vriendlief als we herenigd worden bij het crematorium. ‘De airco was kapot en blies alleen maar hete lucht. We hingen allemaal met onze hoofden naar buiten.‘ Gelukkig kunnen we er nog een beetje om grinniken hoe echt alles fout gaat. De limo was te laat, de rolstoel van broer paste niet in de limo, de airco blies helshete lucht, alles lijkt gedoemd te mislukken met deze crematie. Ook in het crematorium plaatsen Opdringerige Vriendinnen hun poezelige derrière op de eerste rij, zodat vriendlief, broer en ik wat onhandig rondkijken waar we dan zouden kunnen zitten.
Het kwam goed, de dienst begon en hoe kon het ook anders, dat op bijna elke foto die voorbij gleed op de slideshow, de Opdringerige Vriendinnen ook stonden. Ik schudde vol ongeloof mijn hoofd en probeerde me maar op de dienst te focussen. Ik zie vriendlief vol ongeloof met z’n hoofd schudden als hij zijn eigen foto uit de tijd dat hij ziek was voorbij ziet komen. Er waren zoveel leukere foto’s. Ook broer rolt met zijn ogen als zijn ongeluk vermeld wordt. De afgelopen weken heb ik mijn schoonouders leren kennen via heel veel foto’s, verhalen en spullen. Hoarders waren het. Alles werd bewaard, van oude uitlaten tot aan halflege zakjes suiker uit 1960. Maar ook alle kaarten, liefdesbrieven en vakantiekiekjes. Samen met vriendlief hebben we de afgelopen weken al heel wat opgeruimd in het huis. Tientallen klokken, boeken en kranten van begin 1900, oude navy en verpleegsters instructieboeken. Het was een reis door de tijd. De afgelopen weken waren intens maar lang niet zo intens als voor de twee broers die naast me zitten.
Wanneer dan eindelijk het laatste en haar favoriete nummer ingezet wordt, ‘Oh What An Atmosphere!
I Love A Party With A Happy Atmosphere.‘ probeer ik mijn lach in te houden. Terwijl de Opdringerige Vriendinnen zich overdreven snikkend op de kist werpen, lopen vriendlief, broer en ik naar buiten. ‘So let me take you there. And you and I’ll be dancing in the cool night air.‘ Het is goed zo. Ik heb mijn schoonmoeder op een bijzondere manier leren kennen door middel van foto’s, brieven, verhalen en haar oneindige verzameling elfjes, vlinders en bloemen. Ze was zorgzaam, lief en doortastend, met een flinke dosis humor. Ik denk dat ze een geweldige schoonmoeder geweest zou zijn. Ik vind het jammer dat ik haar nooit echt heb leren kennen. Dag lieve schoonmoeder, ik neem het stokje van je over. Ik hoop dat je je rust gevonden hebt.
[:]
