Na het eten komt dochterlief gezellig in de huiskamer haar huiswerk maken. Ze moet een collage maken van haar droomhuis. Terwijl ze druk aan het knippen en plakken is, vertelt ze honderd uit over alles wat ze die dag heeft mee gemaakt. Ik luister naar haar geratel terwijl ik mijn kopje warme thee drink en geniet van het huiselijke tafereel.
‘Mam, vandaag kwam meneer R naar mij toe en zei dat ie zo trots was op zichzelf dat ie mij heeft over laten gaan naar de derde.‘ We schieten allebei in de lach. Ik ken meneer R al een tijdje omdat ik kind aan huis was op haar school. Zelfs de conciërge wist al snel wie ik was en wat ik kwam doen. Het gevoel van een lastige moeder zijn die leraren kwam lastig vallen, werd al snel weggelachen. Ze hadden liever een moeder die betrokken was, dan een moeder die haar kind maar liet gaan. Ik ben geen haantje de voorste, geen dominant figuur, behalve als het om mijn kinderen gaat die ik het beste gun. In de laatste week van haar tweede jaar heb ik, tot mijn eigen verbazing, gepraat, gevraagd, uitgelegd waarom het zo belangrijk was dat ze nog een tweede kans zou krijgen. En die kreeg ze. Op de dag dat ze 15 werd, kregen we het verlossende woord dat ze het mocht gaat proberen. We zullen haar 15de verjaardag nooit meer vergeten. Wat een spanning en wat een opluchting.
De eerste weken in het derde jaar waren spannend maar ze heeft ons niet teleurgesteld. Ze haalt schitterende cijfers en was ineens bij Nederlands de beste van de klas. Meneer R is trots op zichzelf dat hij haar die kans heeft gegeven, net zoals alle andere leraren die meeleefden. Ik ben trots op mijn meiske die de ommezwaai heeft kunnen maken maar ik ben ook blij met meneer R en zijn team die haar de kans heeft gegeven om zich te bewijzen.
