Ik klik mijn ZOOM-meeting uit. Het liep weer perfect. Niets dan complimentjes van de klan. We zijn ook lekker opgeschoten. Ik heb mijn thuiswerkdagen niet nauwkeurig bijgehouden zoals de meeste mensen nu doen. Ik weet wel dat ik begon met thuiswerken toen ik zwanger was van Dochterlief. Zij is nu bijna 21. Ik werd ontslagen tijdens mijn zwangerschap zonder echt een reden te hebben gehoord, dus dan weet je wel waarom. Het thuiswerken bevalt mij prima. Geen hijgende ouwe mannenbazen met dikke sigaren in mijn nek, die dagelijks roepen dat vrouwen niet op de werkvloer thuishoren, maar in de keuken. Of zodra ik iets vroeg, dat er voor mij vijftig anderen waren die graag mijn plek in wilden nemen. Nee, de grafische wereld was nooit aardig tegen vrouwen.
Als de beste man nog leeft, wat haast onwaarschijnlijk is, gezien het aantal sigaren wat hij per dag rookte op de werkvloer, kan hij opgelucht adem halen want ik zit al bijna 21 jaar in de keuken maar dan wel achter mijn iMac, hard aan het werk in mijn eigen bedrijf. Ik neem aan dat hij dat dan weer niet bedoelde. Het thuiswerken heeft er voor gezorgd dat ik er altijd voor mijn kinderen kon zijn. Ik was een TMB (ThuisblijfMoeder), een WAHM (Working at Home Mum) en een carrièremiep. Ik deed het allemaal en ik heb er geen seconde spijt van gehad.
Buiten het feit dat ik er voor mijn kinderen kon zijn, hoefde ik ook niet sociaal te zijn met collega’s. De mogelijkheid om zonder gekwebbel, geklaag en geroddel te kunnen werken is mij onnoemelijk kostbaar. Ik ben in m’n uppie zoveel productiever dan op een werkvloer. Oh echt, ik heb het geprobeerd. Ik heb ooit nog een aantal maanden bij de LOI gewerkt en kreeg elke ochtend een update over kansloze programma’s als Geer & Goor, er werd geroddeld en geflirt. Ik snapte niets van de kantoorcultuur en was blij als ik naar huis kon. Mijn manager zag dat en gaf al snel aan dat ik het werk ook thuis mocht doen, waar ik het nog sneller af kreeg en hun deadline werd gehaald. Zij blij. Ik blij. Ook op de redactie van een groot tuinmagazine viel ik niet echt op mijn plek. Ik deed geen wandelingetjes, geen praatjes bij de koffiemachine. Ik werkte.
Als alleenstaande moeder had ik geen groot budget dus extraatjes als ‘een terrasje pakken’ of ‘een nachtje doorhalen’ of simpel met je vrienden op stap gaan was mij totaal onbekend. Ik had zowel mijn energie als mijn geld hard nodig voor mijn kinderen. Dus toen mij laatst de vraag werd gesteld: ‘Wat ga je als eerste doen als deze crisis over is.’, keek ik die persoon een beetje meewarig aan. Hoezo gaan doen wat ik nu niet doe? Voor mij is er werkelijk niets veranderd. Mijn verjaardag heb ik al twee decennia niet gevierd, uitgaan deed ik niet, een sociaal leven had ik niet, terrasjes pak ik nooit en vakanties? Nouja ach die komen op als kakken, alleen als er ruimte en geld voor is en dan nog reis ik het liefst alleen. Het enige verschil in mijn leven is, dat ik nu met een karretje de supermarkt in loop en er al een muntje in het karretje zit. Ohja en de postbode die het pakketje bij de deur zet, belletje trekt en dan hard wegrent. Het is het nieuwe belletje trekken en ik vind het geweldig! Van een afstand zwaaien we naar elkaar. ‘Bedankt he!’ Ik hoef geen smoezen te verzinnen om niet naar feesten en partijen te gaan. Ik hoef niet uit te leggen waarom ik niet de hele nacht in een zwetende disco meer hoef te staan hossen.
Als ik Social Media al aan slinger, zie ik niets anders dan stressberichten over het missen van een sociaal leven. Het gek worden binnen vier muren. Rare acties verzinnen omdat ze zich vervelen. Heb ik dan zoveel gemist? denk ik bij mezelf. Komt dat doordat ik er ook nog chronisch ziek bij ben en ik mijn energie moet verdelen tussen werken en kinderen? Maar dan weet ik, nee, sociaal doen is gewoon niet mijn ding. Het is het nooit geweest. Verjaardagen, feesten en partijen gaven me stress. Sociaal doen geeft stress. Ik kan helemaal gelukkig worden van een nieuw verhaal in mijn hoofd, duizend schetsen op tafel, een zonnetje en mijn luie kat in mijn tuin. Ik heb nog duizend dingen op mijn lijstje die ik nog wíl doen. Laat mij maar lekker afgezonderd zitten. Ik vermaak me wel.
