I get home 7:30 the house is dirty, but it can wait. ‘Cause right now I need some downtime.
Sugarland knalt hard uit de speakers als ik een mail binnen hoor komen. “Thee?”
Na een drukke, vermoeiende week ben ik wel toe aan een rustmomentje. De kinderen zijn ook weg dus ik pak mijn kans en de chocola en ga op de uitnodiging in. De thee staat al klaar als ik binnenstap en de muziek staat aan. Weer iemand die ik besmet heb met het Beth Hart virus.
Het was een warme dag en ik draag een tshirt met korte mouwen waardoor het belabberde werk van de doktersassistente zichtbaar is. Ze kon geen aderen vinden waardoor ik er nu uitzie als een drugsverslaafde.
“Wat heb jij nou gedaan?”
“Onderzoeken en zo. Ik word oud denk ik.”
“Shit zeg!”
Five years and there’s no doubt. That I’m burnt out, I’ve had enough.
Ik hoef alleen maar te zitten, het tweede kopje thee wordt al klaar gezet en we lezen elkaar de les over negativiteit. Positief zijn over jezelf en zien wat je allemaal al bereikt hebt. Waarom zien we bij anderen wel altijd de positieve dingen en lijkt het of je over jezelf alleen maar negatieve dingen kunt opnoemen alsof het in je DNA is ingesloten. Het geeft stof tot nadenken wat dan ook gelijk het tweede onderwerp was. We denken teveel. “Waar denk je nu aan?” wordt er gevraagd als ik even wegzak in gedachten. Ik grijns: “You dont want to know!” Honderdduizend gedachten die een plaatsje zoeken in de rij. Het is soms teveel. Teveel voor één persoon.
There’s gotta be something more. Gotta be more than this
I need a little less hard time. I need a little more bliss
De avond valt en uiteindelijk wordt het weer tijd om naar huis te gaan. De gesprekken galmen nog na bovenop de duizend gedachtes in één hoofd. Ik moet hem één ding nageven; hij heeft gelijk dat ik eens moet stoppen met het herhalen van de mantra’s die ik jarenlang van anderen heb gehoord. Het klopt niet en het klinkt zelfs stom als je er op gewezen wordt dat je het continue herhaalt. Ik ga er eens op letten om het uit mijn DNA te wassen.
Het is stil op de weg als ik naar huis rij, ik zet de muziek wat harder om mijn hoofd stil te krijgen. Ik geef de negatieve stemmen geen kans meer. Je bent goed zoals je bent. Ik voel me wat minder moe, meer uitgerust en weet dat wat er ook deze week op mijn pad komt, ik het positief zal benaderen.
Thuis gaat de muziek weer aan. Sugarland begint gelijk te zingen:
You best believe that I’m not gonna wait. ‘Cause there’s gotta be something more.
