[:nl]Ken je dat gevoel? Dat alles tegen lijkt te zitten, dat je je hele leven in het afvoerputje ziet verdwijnen. Dat alle quotes van de wereld stom zijn en alleen maar gebruikt worden door mensen die nooit echt in de Shit hebben gezeten. ‘Don’t say ‘Why me?’ but say ‘Try me!‘ of ‘Don’t count the days, make the days count!‘, ‘If you get tired, learn how to rest, not quit.’ Makkelijk gezegd als je in een villa zit met alle geluk van de wereld. Motivational quotes zijn uitspraken voor de saaierds, wat geld is voor de rijken. Mensen met geld roepen ook altijd dat geld niet gelukkig maakt, het slaapt toch verdomd beter als je weet dat je je huur kan betalen, eten op de tafel kan zetten en je kinderen door hun studie heen kan loodsen.
Het was zo’n zaterdagmiddag waarop ik alles het afvoerputje in zag glijden. Wanneer ik omhoog kijk en vraag ‘anything else?‘ dan is dat een retorische vraag, dat betekent echt niet dat ik nog meer Shit wil. Ik denk dat het Universum of God of wie dan ook op de afdeling Shit zit, mijn sarcasme niet begrijpt en dus kwam er meer, heel veel meer. Zoveel meer dat mijn afvoerputje verstopt raakt en het tijd wordt voor een therapeutische sessie.
Ik stap in mijn auto, zet de muziek harder dan hard en ga een stuk rijden. Mijn auto is mijn therapeut. Gedwee brengt ze me overal terwijl ze ondertussen naar mijn verhaal luistert en net als een therapeut niks terug zegt. ‘Is it getting you down? Steady beat, beat steady. And with the way you’re feeling, thinking that it never will end. And I know you say you got your reasons, you kick it ’til you break it again.’ Ik schreeuw hard mee en zit flink te drummen op mijn stuur. Iets wat ik thuis niet kan doen. De muren zijn zo dun dan ik zelfs hoor wanneer de buren drie huizen verder naar de wc gaat. Alsof we samen in één groot huis wonen. ‘You’ve been blue for a while and you just can’t shake it. Got no reason to smile so you have to fake it.’ Ik gooi mijn armen in de lucht en dans zittend mee op de muziek terwijl ik me kundig door het verkeer heen stuur. Echt hoor. Ik vergeet niet op het verkeer te letten maar autorijden is als therapie voor mij. Ik kan schelden en tieren zonder dat iemand het hoort. Keihard zingen zonder dat iemand klaagt en belachelijke dansmoves zonder dat iemand roept: ‘maahaam doe nou eens normaal!‘
‘Nothin’ lasts forever if you open up your heart and let it in….. You’ll find the beat again…‘ Het liedje en mijn performance is bijna afgelopen als ik voor de stoplichten sta te wachten. Als ik opzij kijk, zie ik een man met verbazing naar mijn optreden kijken. Op datzelfde moment steekt hij zijn twee duimen omhoog en ik schiet in de lach. Het moet er ook wel redelijk belachelijk uit hebben gezien maar het kan me niet schelen. Ik geef een dot gas als het licht op groen springt en rij nog even door. Wanneer ik uiteindelijk weer thuis kom, grijp ik de ontstopper om het afvoerputje te ontstoppen. Life goes on en ik heb mijn beat weer gevonden. It aint over till the fat lady sings![:]
