“Ik vertrek naar het buitenland. Wie wil mijn collectie enveloppen gratis ophalen?” Met die vraag op Facebook begon mijn dag. Met de vele boeken die ik verstuur, kon ik best wel een flink aantal enveloppen gebruiken dus ik stak mijn vinger op en reed niet veel later naar de Bijlmer in Amsterdam. Naar Amsterdam voor enveloppen? Ja echt. Ik had het excuus om een stuk te gaan rijden nodig. Een road trip is de perfecte manier om je hoofd leeg te maken, frustraties er uit te gooien, ongegeneerd zo vals meezingen dat je eigen oren pijn doen of gewoon een flink potje janken.
Al wekenlang werd ik platgegooid met ongevraagd advies over twee verschillende onderwerpen waar ik allebei het antwoord niet op had. Als een echte introvert knik ik vriendelijk, neem ik het advies ter harte en laat het vallen zodra de persoon uit zicht is. Wanneer dat af en toe gebeurt, dan is dat niet zo melodramatisch maar wanneer je in een dagelijkse modus zit, van het moeten aanhoren, wat de wereld er van denkt, kan het erg overweldigend zijn. Mijn hoofd zat vol.
Als ik in mijn auto stap, sla ik de kerstliedjes over en zet mijn Spotify aan. ‘I went walking down the road. With a heavy heart and miles left to go.’ Er begint gelijk een favoriet liedje te spelen. Het is zo’n opvallend lieflijk liedje waar toch zoveel waarheid in zit dus ik zet het geluid wat harder en begin mee te neuriën. Ergens tussen Nootdorp en Leiden kom ik natuurlijk vast te staan in een file. Want ja ondanks de harde lockdown blijkt het toch erg druk op de weg. Ik staar naar buiten en denk terug aan de afgelopen maanden. Het waren zware maanden. Niet zozeer vanwege Corona, daar merk ik zelf weinig van maar het leek alsof er een God mijn ogenschijnlijk stabiele leven als een zoutvaatje op z’n kop hield om het laatste restje in de open wonden te strooien.
‘Tell me what’s the point in planting pretty things. In these days of darkness and disease. The world is burning, have you not heard.’
Met een slakkengangetje kruipen de auto’s meter voor meter verder richting Amsterdam. Ik had gelukkig geen haast. In gedachte mijmer ik verder. Dit jaar leek alles wat recht was, krom en wat gekronkeld was, werd recht. Ik snapte er niets meer van. Ik luister verder naar het liedje op de radio en kan een glimlach niet onderdrukken. ‘The time for flowers will come again. Maybe in one year, maybe in ten.’ De tekst is zo simpel maar het klopt wel. Het leven komt nu eenmaal met ups en downs. Toch lijken de downs de laatste tijd harder aan te komen. Als ik weer een paar meter ben opgeschoten, zie ik een auto op z’n kant liggen. Het leven kan zo maar ineens over zijn en dan? Dan is er nooit een moment van goedmaken geweest waardoor je de ander achterlaat met een gevoel wat nooit afgesloten kan worden.
‘When I woke up this morning. Something deep had shifted. The sun was coming out and the clouds had finally lifted. It’s time to fix what’s broken.’
Ik sla alle adviezen in de wind en klik op het telefoon icoontje op mijn dashboard. Het duurt even voordat er wordt opgenomen. In gedachte zie ik haar twijfelend naar haar telefoon kijken. Zal ze opnemen of zal ze koppig blijven? Net voordat de telefoon naar voicemail gaat, hoor ik een wiebelig ‘hallo?’
‘Hallo, hoe gaat het met je?’ vraag ik haar.
Een voorzichtig ‘goed?’ komt er uit alsof ze het zichzelf afvraagt. Dan vraag ik hoe lang we dit nog gaan volhouden. Ze weet het eigenlijk ook niet zo goed dus begin ik maar te praten over wat er gebeurd is en wat we zouden kunnen doen. Niet meer terug kijken naar wat was maar vooruit wat nog gaat komen. Een nieuw jaar, nieuwe ronde, nieuwe kans. Zes maanden geleden zat ik in diezelfde auto ook aan de telefoon en werd het contact abrupt verbroken. Nu zit ik opnieuw in de auto en ineens staat de deur weer op een kier. Meer hebben we op dit moment niet nodig.
Als ik niet veel later de auto voor mijn huis parkeer, voel ik dat er een last, waarvan ik niet eens door had dat die daar lag, van mijn schouders is afgevallen. Allemaal door wat gratis enveloppen in Amsterdam. Het voelt goed.
‘Because the time for flowers has come again. I know it seems the world will end. There were days despair did win. But the time for flowers has come again’
