“Je kan nog schrijven ook!” hoorde ik laatst, als reactie op één van mijn blogs. Ja, ik schrijf graag. Ooit is mij geleerd: “Wie schrijft, die blijft!” Daar zit blijkbaar toch een kern van waarheid in. Ik schrijf al zolang ik een pen kan vasthouden. Dagboeken, reisverslagen, zwangerschapsdagboekjes en daarna elke poepluier, eerste stapjes, woordjes en flesjes in hun eigen dagboekjes. Gefrustreerd over bepaalde zaken waar ik niks over mocht zeggen, begon ik cryptisch te bloggen om toch mijn stem te laten horen. Dat werd zo leuk dat stoppen eigenlijk geen optie meer was.
Waarom schrijf ik zoveel? Misschien ben ik bang dat ik veel zal vergeten. Zijn mijn verhalen het enige, wat ik mijn kinderen kan nalaten. Mis ik die ene getuige van mijn leven die samen met mij de reis door het leven maakt, waarmee je lief en leed deelt. Of misschien zit in elk moment wel een grappige, ontroerende of bijzondere gebeurtenis, dat niet gemist mag worden.
Afgelopen week werd ik gevraagd of ik geïnterviewd wilde worden voor het blad Opzij. Het onderwerp sprak me aan. De afspraak voor het interview en de fotoshoot waren snel gemaakt. Het is niet mijn eerste interview, zo stonden we ook in de Margriet, de Libelle, OOK en heeft de KRO ooit een docu gemaakt over ons leven. Ik schrik ook niet van Bekend Nederland. In mijn werk heb ik samengewerkt met Keith Bakker en Xaviera Hollander, wat ik bij nader inzien misschien beter voor me kan houden.
Stiekem worden we dan toch wel Bekende Nederlanders. Waarop mijn vader met het geweldige idee kwam: “Je moet niet geïnteviewd worden, je moet zelf columniste worden!” Sja, ik en tien miljoen andere Nederlanders die dat graag zouden willen. Maar oké, ik geef het voordeel van de twijfel. Eigenlijk zijn wij best een leuk gezin met een hyperende ADHD-er, een neurotisch gestreste moeder en een wandelende Wikipedia in huis.
Dus beste redacties van Nederland. Bij deze solliciteren wij naar een stukje column. Neurotisch, gestreste, alleenstaande moeder met hyperende, ADHD puber en wandelende Wikipedia puber, geeft u wekelijks een blik achter de deur van nummer 109.
Ik vrees dat de telefoon niet gelijk roodgloeiend staat en dat de uitnodiging voor RTL Boulevard ook uitblijft. Het is half negen ’s morgens. Ik ben 2,5 uur bezig geweest twee kinderen op tijd naar school te krijgen. Mijn werkdag begint. Ik lees een mooie reactie van een klant, hoe geweldig ik haar idee naar een ontwerp vertaald heb. Mijn telefoon piept. Nee, het is nog niet RTL Boulevard. Dochterlief meldt nog even snel dat er weer omleiding is op het fietspad en hoeveel ze van me houdt. Wie wil er nou bekend zijn, als diegene die belangrijk voor je zijn, je allang kennen?!
