‘Hoe lang heb je nu al je eigen bedrijf? Een jaartje of 15 toch?’
’19  november besta ik 17 jaar.’ zeg ik vol trots tegen de klant, met wie ik samen aan een update van zijn website werk. Zeventien jaar, honderden klanten, ontelbare logo’s, websites en flyers. Ik heb alle soorten bedrijven langs zien komen. Van rehab tot call-girl, van olie-opruimbedrijf tot pedicure. Ik ben overal geweest en heb veel geleerd.
‘Vind het het na zo’n lange tijd nog wel leuk om te doen?’ Ik kijk gefrustreerd. Ik zeg het al maanden, het werk vind ik nog steeds geweldig. Ik vind het heerlijk om me vast te bijten in een nieuwe opdracht, een nieuw logo, een nieuw boek, een nieuwe website. ‘Het zijn de mensen.’ zeg ik tegen hem. ‘De mensen maken het plezier kapot in mijn werk.’

Door de jaren heen, ben ik tienduizenden euro’s verloren, simpel omdat mensen niet wilden betalen. Natuurlijk probeer je het eerst op een vriendelijke manier, daarna stuur je er een incasso op af, terwijl je weet dat een gerechtelijke procedure niet mogelijk is. Smeken voor centen. Zo ben ik het maar gaan noemen. Want dat is het. Als ik naar de bakker ga en om een brood vraag, zegt het meisje achter de kassa dat het dan 2,20 is. Ik mag pinnen of cash betalen, meer smaken zijn er niet. Ik kan niet de winkel uitlopen met mijn brood, voordat ik betaald heb. Als ik dat wel doe, wordt de politie gebeld en ben ik een dief. In mijn wereld gaat dat anders. Een klant komt enthousiast bij mij, wil graag een ontwerp, waar ik dan een offerte voor geef. Klant gaat akkoord en ik ga aan het werk. Klant is helemaal blij met zijn ontwerp maar minder met de kosten die er aan verbonden zijn. En echt, mijn kosten zijn al niet hoog, want terwijl de echte kenner roept dat ik mijn prijzen moet verhogen, zijn ze met de jaren juist gezakt.

Zodra de factuur op de mat valt, verdwijnt de klant naar neverneverland. Vaak sturen ze me eerst nog het smoezenboek, waarom ze ineens niet kunnen betalen om daarna gewoon helemaal niet meer te reageren. En zo trap ik er iedere keer opnieuw in. Ik vind mijn werk echt geweldig. Ik maak de wereld graag een stukje mooier en ik help mijn klant graag aan een goed ontwerp. Maar waar ik echt verdrietig van word, is dat mijn werk niet op waarde gewaardeerd wordt. Ik hou van wederzijds respect. Als ik wat voor jou doe, dan doe jij wat voor mij, in dit geval is dat dan de factuur betalen. Er waren ook klanten die de betaling zo lang mogelijk uitstelden. Maanden moest ik keer op keer vragen om de betalingen te voldoen, altijd vriendelijk en beleefd, altijd met een kluitje in het bekende riet gestuurd. Uiteindelijk begon ik net zo snel te werken als dat zij betaalden. In plaats van dezelfde dag mijn werk insturen, deed ik het na één dag of twee dagen. Met als gevolg een boze klant die vervolgens naar een andere vormgever is gestapt. Dag klant! We werkten pas zo’n 10 jaar samen.

Ik werk hard voor weinig. Ik werk vooral hard voor mijn kinderen. Toen ze jonger waren hadden ze regelmatig nieuwe schoenen en kleding nodig, hadden ze hobby’s en wilde ik niet dat ze zouden lijden onder het feit dat hun vader op vakantie was gegaan en nooit meer is terug gekomen. Nu studeren ze allebei. Dus ik werk hard. Voor hun. Elke cent die al die klanten nooit betaald hebben, is geld wat niet naar mijn kinderen kon gaan. Niet naar hun studie. Zouden ze daar ooit over hebben wakker gelegen? Ik namelijk wel! Is het zo moeilijk om gewoon je factuur te betalen als die binnenkomt? Ik doe dat namelijk ook.

Het Oud-Hollands Smeken voor Centen heeft het plezier in mijn werk kapot gemaakt. Ik heb er geen zin meer in. Ik wil dit niet meer. Ik wil anders. Dat anders broeit al een tijdje in mijn hoofd. Over ‘hoe’ en ‘wat’ weet ik nog niet. Ik weet in ieder geval wel dat alle ‘users and abusers’ geblokt staan. Welk zielig verhaal er ook verteld wordt, het antwoord is nee! In 2020 begin ik schoon en fris, want het liefst vier ik over een paar jaar toch echt nog mijn 25jarig bestaan!