Het begon een aantal maanden geleden met een verrassend telefoontje van school: je zoon is geselecteerd om mee te gaan naar Japan, is dat goed?” Ik wist wel dat zoon altijd graag mee wilde maar ik had nooit verwacht dat ie uitgekozen zou worden. Ik kon niet anders dan volmondig ja zeggen. Natuurlijk mocht ie mee! Zo’n ervaring mag je een tienjarige niet ontnemen. Natuurlijk kon ik hem wel loslaten. Ik stond altijd als enige moeder mijn kinderen uit te zwaaien met droge ogen wanneer ze op schoolreisje gingen. ‘Veel plezier, schat! Tot gauw!” Natuurlijk zou ik hier ook geen moeite mee hebben want hij krijgt zo’n geweldige ervaring. Tot het me op een informatieavond werkelijkheid werd. 9000 km reizen. Groot vliegtuig. Ver weg. Help! Waarom had ik ook alweer ja gezegd?
De laatste dagen voor zijn vertrek merkte zoonlief zeker dat ik het er moeilijk mee had. Ik kreeg zeker om de tien minuten een dikke knuffel of een complimentje dat ik zo’n lieve mama was. Ook hij was stiknerveus voor zijn reis en kroop af en toe nog even stiekem een keer extra in mijn armen. Mijn kleine mannetje zo ver weg.
Vandaag brak de dag aan van afscheid. Ik besloot stellig om vooral niet in huilen uit te barsten want dat zou voor hem de pret drukken maar op school aangekomen keken de moeder van zijn vriendje, met wie hij samen in een gastgezin zit, en ik elkaar aan en er hoefde niet veel te gebeuren of de watervallen zouden opengezet worden. Vooral stug ontwijken dus!
Om half twaalf werden we door alle kinderen en de opa’s en oma’s van de school uitgezwaaid. Zoonlief had al geen oog meer voor mij. Hij zat achterin de bus bij zijn vriendjes. Net als bij het inchecken en de bagage inleveren. Alles wilde hij zonder mij doen. Tot aan het afscheid zag ik hem af en toe voorbij springen maar daar bleef het ook bij. And then goodbyes are round the corner. Nog een laatste knuffel en kus voor tien dagen lang. We moeten maar niet te emotioneel worden dus hij wringt zich los en gaat door de douane. Nog een keer omkijken en zwaaien en daar gaat ie. Mijn kleine mannetje. Op naar vlucht KL861, bestemming Tokyo om mooie herinneringen te verzamelen en snel weer thuis te komen voor nog meer knuffeltjes. There are goodbyes that no one cares about. And others so hard to face. So I’m trying to sing this song to you. ‘Cause it’s time for me to say.
I love you
