De volgende blog bevat schokkende uitspraken. Wanneer je snel van slag raakt, raad ik je aan niet verder te lezen.
Tussen het werk en de afspraken door sprak ik vandaag met een vriendin. Helaas ook, sinds december, weer single, gedesullisioneerd maar niet verslagen. Another one bites the dust. We bespreken dagelijks ons portie frustratie over wat de kosmos ons toestuurt. Haar weekend was rustig, de mijne was niet saai.
Zaterdagavond zat ik omringd door vier mannen in een auto en werd naar donkere gebieden geleid. Stilletjes vroeg ik me af of het wel goed ging komen. In gedachten zag ik mijn moeder al weer afkeurend haar hoofd schudden. “Kind wat haal je je nu weer op je hals.” Maar er kwam licht aan het eind van de tunnel en even later stapten we met z’n vijfen een vaag cafe binnen. Na allemaal voorzien te zijn van een glaasje spa blauw begon de band te spelen en gingen de heupen los. Vergeleken bij de band was het cafe al minder vaag. Ik herkende de muziek, ik kende de tekst maar wat de zanger er van maakte begreep ik niet veel van. Maar dat mocht de pret niet drukken dus we hadden het naar ons zin tot het eind toe.
De volgende ochtend reed ik naar huis terwijl Janis zachtjes op de achtergrond zingt. “The last time that I saw yah, I know, no, you didn’t say a word.” De weg zie ik bijna niet door de hevige regenbui. Een smsje rolt binnen. En ineens gebeurde het. Zomaar tussen Flakkee en het vaste land. Ronduit schokkend! Ik kon er niet meer omheen. Ontwijken gingen niet meer.
Ineens moest ik toegeven dat er echt ook goeie mannen rondlopen. Het is even zoeken, uitproberen en testen maar dan ineens zijn ze er. Van die types die je niet in de stromende regen laten zitten. Van die types die met een grote grijns zeggen dat het uiteindelijk altijd weer goed komt en je nog een extra glaasje spa blauw geven.
Wit weggetrokken kwam ik thuis. Kom ik deze schok ooit nog te boven vroeg ik me af? Hoe kon dit ineens zo gebeuren? Vandaag moest ik het direkt aan vriendin kwijt. Ze wilde het eerst niet geloven. Ze wilde er echt niet aan. Ik probeerde haar te overtuigen dat ik echt zelf achter de computer zat en het zonder dwang had ingetikt. “Er bestaan echt goeie mannen” zei ik en ik zag het nog eens zwart op wit staan. Vriendin werd ook stil. En daar zaten we dan. Allebei stil te wezen vanwege deze uitermate schokkende gebeurtenis.
