Het blijkt wel weer dat een mens nooit te oud is om te leren. Een van die dingen die ik laatst geleerd heb is om apparaten vooral geen complimentjes te geven of positief te benaderen zoals ik naar mijn kinderen doe.
Na een verschrikkelijke lange koude winter was ik zo blij dat mijn autootje zonder winterbanden het de hele winter trouw is blijven doen. Nooit startproblemen, nooit vastgevroren en zelfs toen ie helemaal ingesneeuwd stond en ik al vroeg naar het ziekenhuis moest, wist ie zich een weg naar buiten te glijden. Juist toen ik hardop zei, dat ik zo blij was met mijn autootje, kreeg ie kuren. Terwijl de lente aanbrak stopte m’n auto er mee en niemand wist waar het probleem zat.
Goed, mijn auto had dan kuren maar gelukkig deed mijn ouwe trouwe wasmachine het nog. Een instortende tv kan gemist worden maar een wasmachine is toch wel een belangrijk item in een huishouden met 2 kinderen. Net toen ik me dat bedacht, stak m’n wasmachine nog net niet zijn middelvinger op en stopte er ook mee. Zoekende naar een oplossing ging ik ouderwets met een zak vol wasgoed naar m’n ouders. Terwijl ik op de was zat te wachten herinnerde mijn moeder mij aan het oude spreekwoord dat rampspoed vaak in drieën komt. Ik geloof dat ik niet veel meer back-up heb om nog iets kapot te laten gaan. Toch klopte die nacht nummer 3 aan mijn deur. Mijn lichaam werd overgenomen door een vette griep. Wetende dat moeders niet ziek mogen zijn, draaide ik gewoon mijn diensten door, rijkhalzend uitkijkend naar de avond.
Ondertussen werd mijn auto aangepakt door een vriend, bestelde ik een nieuwe wasmachine online die binnen twee dagen werd thuisbezorgd en aangesloten. Ze namen zelfs het overleden exemplaar mee. Ik hoefde er zelf alleen nog maar voor te zorgen dat de griep een ander lichaam zou vinden en mij verder met rust zou laten. Met behulp van wat edelstenen, extra rust en vele kopjes thee met honing met liefde gezet door mezelf begon ik me weer heel langzaam mens te voelen. Net toen ik dacht dat ik de avond weer bijna had gered, belde vriendin of haar zoon bij mij mocht blijven vannacht want haar bevalling was begonnen. Time-management is niet mijn sterkste kant maar dit sloot wel heel nauw op elkaar aan.
Terwijl ik een huis vol kinderen heb, omdat er al een aantal hier aan het spelen waren, herinner ik me het liedje van Tracy; Trouble won’t find me. Sorrow won’t call. Sadness will turn away. Searching for a new soul. Hardship won’t come by. All pain will cease. Somebody will take my place. And suffer for me. Hopelijk gaat het voorlopig weer eventjes mijn deurtje voorbij.
ps. Vriendin is ondertussen bevallen van een gezonde jongen!
