[:nl]’Ja, dan kan hij ook uitgezonden worden. Ik ga binnenkort weer naar Mali.‘ vertelt de aankomend majoor me op de Studiebeurs in Rotterdam. Ik kijk opzij naar mijn grote, kleine jongen. Ondertussen is ook hij me voorbij gegroeid. Uitgezonden? Naar gevaarlijke oorlogsgebieden? Bij hem zie ik wat enthousiasme opborrelen. Niet teveel, want hij is niet van het teveel aan enthousiasme. Een binnenvetter. ‘Hey! Kun je niet lezen?‘ schreeuwt de aankomend majoor naar een paar niet-geschikte-kandidaten die door de uitgang naar binnen willen. Zoonlief is onder de indruk van zijn optreden als de jongens geschrokken direct luisteren en verdwijnen als ratten in de nacht. ‘Maar we checken wel alles, je vrienden, je familie.’ Ik trek een bedenkelijk gezicht. ‘Ook familie die hij al 8 jaar niet gezien heeft?‘ Gelukkig telt dat na zoveel jaar niet meer mee in zijn beoordeling. We bedanken de man voor alle informatie en zoeken met een flesje cola een stil hoekje op, om de plattegrond te bekijken.
‘We hoeven sowieso niet naar de horeca-hoek of de creatieve hoek.‘ zeg ik tegen hem. Was het niet gisteren dat ik hier met dochterlief rondliep op zoek naar een vervolgopleiding? Binnen tien minuten botsten we tegen de mevrouw van de paardenopleiding aan en de rest is geschiedenis. Verder kijken had geen zin, ze had haar keuze gemaakt.
Met zoonlief blijkt het toch wel wat moeilijker. Hij wil de techniek in maar welke techniek? En wat voor baan in de techniek? Uitvoerend? Ontwerpend? Rondslenterend op de beurs, worden we een stand ingetrokken van een pilotenopleiding. ‘Daar is toch helemaal geen werk in te vinden?‘ zegt zoonlief direct. ‘Binnen vier weken na het afronden van je 1,5 jaar durende opleiding heb je een baan als piloot.’ Onze interesse is gewerkt en meneer steekt van wal. Het opleidingsinstituut zit in Lissabon dus hij zal daar direct na zijn HAVO diploma op kamers gaan. Na anderhalf jaar mag hij direct aan de slag als piloot. Kosten? 80.000 euro. Zoonlief kijkt mij vragend aan en ik haal m’n schouders op dat geld geen rol speelt. De schok van het naar Lissabon verhuizen was groter. Ook deze meneer bedanken we voor zijn informatie en samen gaan we nog wat andere standjes aan voor informatie over technische opleidingen.
Terug in de auto staan we stilzwijgend in de file op weg naar huis terwijl de kerstbelletjes vrolijk rinkelen op de radio. ‘Dus, uitgezonden he?‘ zeg ik tegen hem. Hij knikt. ‘Of anderhalf jaar in Lissabon.’ ga ik verder.
‘Of ik zoek gewoon een school dichter bij huis zodat ik lekker thuis kan blijven wonen.’
Ik knik. ‘Ach we hebben nog ruim twee jaar de tijd. Je had toch al besloten dat je een technisch vakkenpakket wilt. Hoe we daarna verder gaan, zien we dan wel weer.‘ Vrolijk neuriën we mee met de kerstmuziek. Maar stilletjes gaat er een koude rilling over mijn rug, als ik er aan denk dat mijn kind uitgezonden kan worden naar oorlogsgebied. Voorlopig heb ik nog twee jaar de tijd om hem lekker te verwennen.[:]
