Het is zaterdagmiddag als ik voor de spiegel in de badkamer nog snel een borstel door mijn haar laat glijden. We maken ons klaar voor het verjaardagsfeestje van opa. Dochterlief zit achter me op de wasmachine te kwebbelen over allerdaagse dingetjes. Het zijn van die geluksmomentjes die ik voor altijd vast wil houden. Wij drietjes waren altijd onafscheidelijk maar ze worden groter en de momentjes dat we nog echt even samen zijn worden steeds minder. Uit haar telefoon schalt een liedje wat ik de laatste weken vaak heb gehoord. ‘Piece by piece he filled the holes that you burned in me.’ Het liedje raakt haar diep en zonder veel te hoeven zeggen raakt het mij ook diep.
‘And all of your words fall flat. I made something of myself and now you want to come back. But your love, it isn’t free, it has to be earned. Back then I didn’t have anything you needed so I was worthless.’
Het loopt als een rode draad door hun leven, het vertrek van hun vader. Meestal is het een vorm van gelatenheid, soms uit het zich in woede en onbegrip maar er zijn ook momenten dat het verdriet er door heen sijpelt en de waarom-vragen die ik nooit goed zou kunnen beantwoorden maar toch probeer zodat ze het misschien meer kunnen accepteren dat het is zoals het is.
Later die avond zitten we met de hele familie aan tafel. Ik zit aan de ene kant van de lange tafel en zij aan de andere kant naast haar opa. Hij heeft zijn arm beschermend om haar heen gelegd. Zo’n plaatje wat ik ook niet meer wil vergeten. Nog een jaartje en dan is ze officieel volwassen, mijn mooie dochter die al vroeg heeft moeten ervaren hoe verlies voelt. ‘Some things in life cannot be fixed, they can only be carried.’ En dat doen we, gezamenlijk, zodat het draagbaar wordt.
Toch blijf ik me af en toe afvragen of al die vaders, net als de vader uit het liedje, weten hoeveel schade ze aanrichten door weg te lopen van waar ze het hardst nodig zijn geweest. Een oprecht antwoord zal ik waarschijnlijk nooit krijgen.
‘That a man can be kind and a father should be great
Piece by piece’
