[:nl]‘Zaterdagavond, jij bent wel uit en ik zit thuis. Wat klopt hier niet?‘ appt dochter. Ik grinnik als ik mijn telefoon weer in mijn zak steek. Vriendin appte een paar weken eerder, terwijl ik dood lag te gaan aan een longontsteking, dat ze VIP-kaarten had voor een feest in Lansingerland. Duidelijk gedrogeerd door de drugs, had ik enthousiast geantwoord dat ik mee zou gaan maar toen de dag eenmaal aanbrak, had ik toch mijn twijfels. Ik ben niet zo van de feesten, de druktes en mensen. Je wordt er zo moe van. Energie die ik beter kan bewaren voor werk, zorgen, kinderen. Aan de andere kant heb ik af en toe een kick in the butt nodig om onder m’n steen vandaan te komen en er op uit te gaan. Vriendin zorgt daar altijd wel voor. Zo kwam het dus dat ik ineens heel hard mee stond te zingen bij Lange Frans. Wie had dat ooit gedacht? Ik denk dat Vriendin nog verbaasder was dan ik dat ik de teksten überhaupt mee kon zingen.
Terwijl Vriendin de rosé flink liet doorstromen, hield ik het bij een gezonde sinaasappelsap wat mij niet weerhield om mijn stem te laten horen door bij het nummer van Bløf als enige keihard JA! te roepen. ‘Zou je lachen, zou je schelden? Zou je zeggen dat ik een klootzak ben?‘ Waarheid als een koe, het kan er maar beter uit zijn dan het opkroppen, is mij ooit verteld. Terwijl het muziekniveau daalde, het alcoholniveau steeg, de mannen handtastelijker werden en de echtgenotes bozer, kwam het bekende vragenuurtje van de getrouwde man weer op tafel.
‘Hoe lang ben je nu al alleen?’
’15 jaar’
‘Hoe kan een leuke vrouw als jij nou alleen zijn?’
‘Overgekwalificeerd? Ik ben niet wat een man zoek voor een langdurige relatie. Ik ben niet het Libelle-type, het huisvrouwen-type. Ik heb geen standaard leven. Mijn leven is een uitdaging, een soapserie.‘ Het is zo’n vraag waar je gewoon echt niks mee kan. Hoe komt het dat jij wel getrouwd bent? Hoe komt het dat de aarde rond is? Hoe komt het dat Trump president is? Het is wat het is, het gaat zoals het gaat. Uit ervaring weet ik waar dit verhaal naar toegaat en ook deze keer kwam de heer in kwestie met het verhaal over zijn uitgebluste huwelijk, zijn ‘we-blijven-bij-elkaar-voor-de-kinderen.’ Ik rol onzichtbaar met mijn ogen en zucht want dit wordt meestal gevolgd door hoe geweldig ik ben en voordat ik het weet, word ik in zijn drama getrokken. Ik pas! Dit is in feite de reden dat ik nog single ben, er zijn geen echte mannen meer. De meeste mannen verschuilen zich achter hun vrouw alsof het hun moeder is. Ohja, ze mogen even buitenspelen maar wel op tijd thuis voor het eten. Vermoeiend.
Om het gesprek te ontvluchten, stort ik me in een deinende mensenmassa. Het is zo druk dat ik regelmatig klem sta. Ik wring me door de kleine gaatjes richting de toiletten en sta regelmatig vast gedrukt tussen verschillende mannen. De één die glimlacht, de ander kijkt verbaast, de volgende staart maar niemand die een poging doet om contact te leggen. Zelfs niet het panelen-mannetje wat vreselijk zijn best deed om bij mij op te vallen, dat het zelfs Vriendin opvalt, hoe vaak hij langs loopt en glimlacht. ‘Misschien is hij wel heel lief.‘ probeert ze me nog in zijn voordeel te overtuigen. Dude, serieus, wat verwacht je van mij? dat ik de eerste stap zet? Waar zijn de ouderwetse, galante mannen gebleven die nog gewoon man zijn. Waar zijn de echte warriors, de strijders, de jagers? Moeten we onszelf nu echt op presenteerblaadje aanbieden op datingsapps om alsnog naar links of rechts geswiped te worden. (U merkt, ik heb nooit geswiped dus ik weet ook niet welke kant afgekeurd is) Ineens besef ik dat dit de reden is, naast alle andere taken die we door het feminisme erbij hebben gekregen, moeten we nu ook nog eens op dit gebied het werk overnemen van de man. Mannen zijn lui geworden, op elk gebied.
Als een echt Asspoestersprookje gaan we, net voordat de klok 12 slaat, naar huis. Zonder prins, dat dan weer wel. Ondanks dat ik alleen naar huis ga, heb ik het enorm naar mijn zin gehad. Ik heb gedanst alsof ik 18 was en gezongen als the next Beyoncé. Voor heel even on top of the world. Tot de volgende morgen, als mijn achttienjarige lichaam weer is terug veranderd in dat van een oud wijf en de reuma weer lekker ingekickt is. Met een zwaar vermoeid lijf, wallen onder m’n ogen waarop getippeld kan worden maar een grote grijns op mijn snoet, zit ik niet veel later aan de verjaardagslunch van mijn vader. Dochter maakt snel een foto van ons drietjes die ze later die avond pas door-appt. Ik mag misschien veel zijn misgelopen in mijn leven. Ik heb nooit de Ware ontmoet. Als je uit oorlogsgebied komt, heb je nou eenmaal zware littekens waar niet iedereen mee om kan gaan. Ik heb nooit echte liefde gekend of gevoeld en ben uit een relatie gekomen met meer littekens dan goeie herinneringen maar dit, dit plaatje hier, dit is voor mij mijn echte liefde. Eersteklas Weirdo’s maar wel mijn weirdo’s en daar kan geen man tegenop!
[:]