[:nl]Zoonlief is altijd al een onuitputbare bron van inspiratie voor blogmateriaal geweest. Dat kleine brein van hem staat nooit stil en overal wordt over nagedacht en opgeslagen. Wanneer ik een voor hem nieuw woord zeg, wordt dat hardop herhaald en opgeslagen in het vakje interessante woorden.
Vorige week kwam hij thuis uit school. Met een sip gezicht gooide hij een blaadje op tafel. Allemaal fout! Ik was redelijk verbaasd want als er eentje een zondagskind is dan is hij het wel. Fouten maken doet ie nauwelijks, hij pikt alles vrij makkelijk op, is lief, sociaal, gewoon perfect!
Ik pakte het verfrommelde papiertje op, vouwde het uit en bekeek het eens nauwkeurig.
‘De reus pakt een boom.’ Dat kan niet, heeft zoonlief aangestreept
‘De reus eet een kip op.’ Dat kan niet, heeft zoonlief weer aangestreept
‘De reus kookt pap.’ en ook dat kon volgens zoonlief niet.
Ik kijk zoonlief vragend aan. Ik snap het niet, waarom zou een reus dit niet kunnen? Zoonlief kijkt me aan met een blik of ik echt zo dom ben. Zuchtend roept hij: “Reuzen bestaan toch niet! En als ze niet bestaan kunnen ze ook geen boom pakken of een kip eten of pap koken.”
Even weet ik niet wat ik moet zeggen. Ik staar hem aan. Knipper eens met mijn ogen en kon hem niets anders dan gelijk geven. Maarja daar had de juf geen boodschap aan!
Later die avond zaten we na het zwemmen nog even op de bank een toetje te eten.
‘Mama?’, kwam er opeens naast me vandaan.
‘Jaha?’ en ik voelde alweer een nieuwe gedachtekronkel aankomen.
‘Bestaan er ook vieze dochters?’
‘Eh….pfff….huh??’ Ik stotter en kijk hem vragend aan. Gelukkig wil hij altijd zijn gedachtenkronkels uitleggen:
‘Ja, er bestaan toch ook schoondochters, dus bestaan er ook vast en zeker vieze dochters.’
Logica waar je niet tegenin kan gaan!
[:en]My son has always been an inexhaustible source of inspiration for my writing. His little brain always keeps going, wants to learn, think and placed under the right file of information. When I tell him a new word, he repeats it aloud and stores it mentally in the ‘interesting words’ drawer. He is really amazing to see him growing up and develope so wel thought.
Last week he came back from school. With a sad face he threw a piece of paper on the table. ‘All wrong!’ I must admit, I was kind of surprised because my son is an angel. He always has straight A’s at school, he learns so easily, he is sweet and kind, just perfect.
I take the crumbled paper to unfold it.
‘The giant graps a tree.’ My son answers that it is impossible.
‘The giant eats chicken.’ Again my son answers that it’s impossible.
From the corner of my eye, I see him moping but I continue reading.
‘The Giant cooks dinner.’ According to my son is that also impossible.
The teacher wrote on the paper, all hos answers were false.
While giving him a little hug, hoping he would feel better, I asked him why giants wouldnt be able to do this. My son looks at me as if I’m the stupid one and with a big sigh he answers: ‘Seriously mum, giants do not exist! If they don’t exist they can’t grap a tree, or eat chicken or cook dinner.’
Now this can only be the logic of my six year old son. He is right but the teacher didn’t think that far and said it was wrong.
Later that evening we were eating our dessert on the couch after the weekly swimminglessons. ‘Mum?’ I heard a voice next to me and knew already there was another question coming. ‘Mum, is there also such a thing as outlaw daughters?’
‘Ehm….pffff….uh?’ I stutter and look at him wondering where this was coming from. ‘Well, if there are daughter-in-laws, shouldn’t there also be outlaw daughters?’
How can you go against that logic?
[:]
