[:nl]Er zijn duizenden boeken over geschreven, er bestaan nog meer soorten therapieen, coachsessies of workshops. Opvoeden doe je zo! Soms vraag ik me af of wij, de nieuwe generatie ouders, het allemaal te goed willen doen. Als ik vroeger iets stouts deed (niet dat ik dat ooit deed want natuurlijk was ik een engeltje) dan kreeg ik op mijn donder. Als mijn dochter iets fouts doet, zou ik haar op een positieve manier moeten wijzen, hoe het eventueel ook anders zou kunnen.
Gisteren concludeerde ik maar weer eens opnieuw dat ik een watje ben. Ik geef toe dat ik gewoon niet tegen die smekende oogjes kan en mijn draakjes weten dat. Ze komen op het juiste moment naar mij toegeslopen, ze knipperen met een diepblauwe oogjes en zetten hun allerliefste glimlach op: “Alsjeblieeeeft mama?? Dan ben je écht de allerliefste mama.” Alle adviezen ten spijt geef ik maar weer toe.
Onze kat ziet het van een afstandje allemaal gebeuren. Ze lacht nog net niet in haar pootjes maar ik zie haar kijken: ” Watje!!” Ik moet toegeven dat de kat de enige is die nog enige opvoeding genoten heeft. Wanneer ze naar binnen wil, tikt ze vriendelijk op de deur. Wanneer ik haar naar binnen laat en ze haar pootjes netjes heeft geveegd, krabt ze niet meer aan mijn stoel maar gaat ze boven op mijn toetsenbord zitten staren zodat ik gedwee haar bakje vul met eten.
Tegenwoordig blijft ze ’s nachts binnen omdat het te koud is om naar buiten te gaan. Mocht ze ’s nachts toch onverhoopt naar buiten willen, springt ze niet op mijn hoofd, ze begint ook niet hysterisch te miauwen. Nee, mijn kat heeft een beleefde methode die werkt. Ze gaat naast mijn bed zitten staren. Ze staart net zo lang tot ik wakker word door een paar priemende oogjes. Ontwijken helpt niet dus sta ik maar weer zuchtend op, om mijn starende kat naar buiten te laten. Ja, mijn kat heb ik netjes opgevoed. Nu mijn kinderen nog! Alhoewel er grote overeenkomst is met mijn kinderen.
Opvoeden doe je niet zo?! Kindje maken is een eitje, kindje krijgen is een appeltje. Dat gaat allemaal vanzelf. Maar het opvoeden, dat is een heel ander verhaal. Uiteindelijk hoop ik dat ik door de jaren heen, de juiste informatie in hun denkbeeldige rugzakje heb gestopt, zodat ze uitgroeien tot leuke, zelfstandige mensjes die uiteindelijk voor dezelfde onmogelijk taak komen te staan hun kinderen weer op te voeden. Ook zij zullen dan vaak met de handen in het haar staan hoe hun moeder dat voor elkaar gekregen heeft. Maar voorlopig moet ik het nog doen met smekende oogjes en een starende kat![:en]Thousands of books have been written and even more therapeutic sessions, coaching sessions and workshops have been created on the subject of how to raise your child. Sometimes I wonder if we, the new generation of parents, want to do it all too well. When I was naughty, which I never were ofcourse, I got punishment. When my daughterdear does something naughty, books say, I should show her on a positive way how to have done it different.
Yesterday was one of those days, I knew I am a pushover. I admit, I can not stand those little begging eyes of them and these little dragons of mine know. They sneak up on me at the right moment, blink their lovely blue eyes and give me their sweetest smile: ‘Pleaaaaase mummy?? You are the sweetest mum of the whole world.’ and there I go again, I give in. While our cat is laughing from a distant seeing me being a pushover again. I must admit, sometimes it looks like the only succesfull raising of a living creature I did, was with the cat. When she wants to come in she taps with one nail on the backdoorwindow, she cleans her paws before coming in and she doesnt scratch my chair when she wants her food but just sits on my keyboard and stares at me until I fill up her foodtray.
Nowaydays she stays home at night because it’s too cold to go outside. But if she does want to go out at night, she doesnt jump on my head, she doesn’t start screaming, no, my cat sits next to me and stares. She stares until I wake up because I feel as if someone is watching me, which is true in this case. So I get up, let her out and go back to bed again. Yes, I’ve done some wonderfull things with my cat but I still have some work to do on my kids. Although I see alot of similarities.
‘Raising kids, this is how you do it’ are all the books saying. Yeah right! Well, getting a child, giving birth to a child is the easiest part of having children. Raising them is another story. The most difficult thing I have ever done. At the end of the day you just hope you put the right information in their imaginary rucksack so when they grow up to be great, independent young people, they will pull out the right information out of their imaginary rucksack and use it for the better purpose. Maybe one day, they will have to face the same challenges with their children but for now, I still have to struggle with begging blue eyes and a staring cat.
[:]
