Op de lagere school mocht ze al vaak meehelpen bij de kleuters, mijn enthousiaste dochter die altijd de hele groep meekrijgt. Al snel kwamen vier- en vijfjarige meisjes aan de deur vragen of ze thuis was. Ze was al snel bekend in de buurt en ik werd ‘de moeder van…’
Deze week werd haar gevraagd of ze een keer ’s avonds kon oppassen op een tweejarige en een zesjarige. Toch wel een beetje zenuwachtig vroeg ze aan mij of een tweejarige al zindelijk was. Sja, dat ligt toch wel aan het kind. Jullie waren allebei al zindelijk met twee jaar. Nadat ze mij honderduit had gevraagd over hoe en wat vertrok ze vol goede moed naar het oppasgezin.
Na een uur kreeg ik een hulproep: “Maaaaam, help!! Die tweejarige is wakker en huilt, wat moet ik nou doen?” Ik grinnik want ik had deze noodroep nog niet zo snel verwacht. “Wat je ook doet, geef niet toe want dan heeft ie gewonnen en zit je de de hele avond met hem op schoot. Denk maar terug aan hoe je zelf was. Breng hem terug naar bed, lees een boekje en zeg dat ie moet gaan slapen.” Na dat advies blijft het stil dus het zal wel goed gekomen zijn.
Later die avond komt ze stuiterend thuis met alle verhalen over de huilende tweejarige die niet wil gaan slapen en de stuiterende zesjarige die maar rondjes bleef lopen. Ik herken de lange avonden waarop ze zelf weigerde te gaan slapen. Ze herkent zichzelf in de verhalen die ze vertelt. Ze kijkt me vragend aan: “Mam, hoe heb je dat allemaal voor elkaar gekregen met ons.” Van ontembare puber naar een soort van respectvolle puber voor haar moeder. Ik had dit besef nog niet zo snel verwacht. Door haar besef, besef ik weer dat ze stukje bij beetje volwassen aan het worden is.
https://www.facebook.com/oppasinbleiswijk
