‘Tot vanmiddag!’ roept hij als hij ‘smorgens de deur uit vliegt. Mijn hart smelt een beetje. Was het niet gisteren dat hij met zijn kleine Buzz Lightyear rugzakje klaar stond, om naar de peuterschool te gaan? Met zijn kleine voetjes stevig op de grond terwijl hij Buzz Lightyear nadeed: ‘Op naar de sterren en daar voorbij!’ Twee keer knipperen en opeens is hij langer dan ik, grijpt hij zijn autosleutels en rijdt hij op het gemak, in zijn eigen auto, naar zijn nieuwe HBO opleiding. Mijn smeltende hart geeft een warm gevoel van binnen. Trots lijkt niet helemaal te kunnen omschrijven hoe ik me voel.
Met een hete kop thee slof ik niet veel later naar mijn eigen werkplek en begin met het updaten van mijn social media.
“Facebook heeft een herinnering voor u” lees ik, ik scroll een stukje verder en daar staat hij weer, acht jaar jonger maar zo vreselijk krachtig en vrolijk op de boot van Turkije terug naar Lesbos. Wat was dat een geweldige vakantie, denk ik heel even met weemoed weer terug. We sliepen met z’n drieën op één kamer, in een niet al te beste all-inclusive op Lesbos. Een ander had geklaagd over het eten, de slechte wijn en de uitgewoonde kamers maar voor mij was het een vijfsterren vakantie. Het was namelijke de eerste echte vakantie die ik, na het opruimen van andermans shit, zelf verdiend had. Wat was ik trots op mezelf en wat heb ik genoten.
Als hij die middag eerder thuis komt dan verwacht, kan ik niet wachten om zijn verhalen weer te horen, zoals hij die ook de afgelopen dagen enthousiast heeft verteld. Zijn ogen stralen als hij vertelt over de introductie. Ik hoor wel wat hij vertelt, maar ik kan alleen maar denken, ach mijn binkie, ik ben zo trots. Laat ik toch vooral niet te emotioneel worden, want dan krijg ik steevast het antwoord: ‘Maaaham!’, want daar kan hij niets meer. Okay okay, dan ben ik wel trots in stilte. Gewoon trots, want hij gaat op naar de sterren en daar voorbij. Mijn God wat ben ik trots!
