Het is overduidelijk dat het leven onoplosbare mysteriën geeft. Wat was er eerder? De kip of het ei? Waarom zit het de een altijd mee en de ander altijd tegen? Waarom kan de ene man na zijn gevangenistijd president worden en de ander valt terug in zijn oude, criminele leven? Het leven zit vol mysteriën.
Ik heb het leven altijd vanuit vrouwelijk oogpunt gezien. Wat overigens niet raar is, want naar het schijnt ben ik dat ook, ook al gedraag ik me er niet naar. Ik heb maar 1 paar oude afgetrapte schoenen, ik haat winkelen en make-up is ook zeker niet aan mij besteed. Mijn haar doen betekent bij mij, even snel m’n handen door mijn haar en het zit goed. Voor meer styling heb ik het geduld niet. Nee, de echte vrouwelijke trekjes heb ik nooit gehad.
Maar ik vond wel, dat wij vrouwen benadeeld werden in het leven door ‘de Grote Boze Man’. De man die nog steeds meer verdient dan de vrouw in het bedrijfsleven, de man die zonder straf kan wegkomen als hij een vrouw heeft geslagen, de man die gewoon iemand kan oplichten en met de noorderzon kan verdwijnen zonder om te kijken naar wat voor ellende hij achterlaat. Een man met veel vriendinnen is stoer maar een vrouw met veel vrienden is een hoer. In mijn opzicht had het man-zijn vele voordelen waaronder de vrouw mocht lijden. Niet dat ik een verbitterde, eenzame mannenhaatster ben geworden. In tegendeel. Ik ga nog steeds liever met een man wat drinken dan met een vrouw want daar heb ik helemaal geen aansluiting mee (zie het verhaal over de make-up, winkelen en het hoge libelle-gehalte) Maar ik bleef erbij dat mannen het makkelijker hebben in onze maatschappij dan een vrouw.
Toch moet ik hier nu gaan toegeven dat mijn mening aan het veranderen is. De laatste twee jaar kom ik stuk voor stuk allemaal leuke, enthousiaste, gezellige mannen tegen, waar een heel ander verhaal achter zit dan ik gewend ben. Natuurlijk zijn al deze mannen stuk voor stuk heel erg getrouwd. Hoe kan het ook anders! Maar wanneer je wat dieper op de stof in gaat, hoor ik verhalen waardoor ik zowat van mijn barkruk afdonder. Deze mannen zijn niet de brute Neanderthalers die ik altijd heb gekend. Nee, deze mannen halen de boodschappen, ze koken, strijken, zorgen voor de kinderen en werken ook nog eens full-time om het hele gezin te onderhouden. Sprakeloos kan ik alleen nog maar met mijn ogen knipperen wanneer ik die verhalen hoor. Uiteindelijk stamel ik voorzichtig dat zijn vrouw hem dan wel op handen moet dragen. Nee hoor, ze ziet het niet, ze negeert hem, ze is druk met TV kijken of bezig met depressief zijn. Ik snap het niet. Echt niet! Wanneer ik in een verloren moment eens rondneus op een ouder-forum, lees ik ook nog eens dat vrouwen er een minnaar bij nemen tegen de sleur. Niet dat hun man hun geen aandacht geeft maar gewoon, omdat ze wat spanning in hun leven willen.
Na een gezellige avond bijgepraat te hebben met een vriend uit het verleden, slof ik weer vertwijfeld naar bed. Ik snap het niet. Mannen nemen de taken over van de vrouw en andersom en ze accepteren het ook. Terwijl ik in bed kruip, kijkt mijn kat mij vragend aan en ik kijk vragend terug. Het enige wat ik me kan bedenken is, dat een hoop vrouwen een schande zijn voor hun vrouwelijke collega’s. Wat zou er door hun hoofd gaan, dat ze niet beseffen wat ze hebben. Ik zal het antwoord voorlopig nog niet vinden maar het is iets wat mij wel blijft verbazen. Waarschijnlijk zal het een onoplosbaar mysterie blijven voor mij.
