Soms kan een liedje zoveel zeggen, zonder dat het misschien zo bedoeld is. Zoals zoveel mensen sta ik op maandagmiddag tijdens de eerste sneeuwval van dit jaar compleet vast op de A12. Om mezelf bezig te houden, switch ik van het ene radiostation naar het andere….Ik begin op nummer 6….Only miss the sun when it starts to snow. Only know you love her when you let her go. Ik word gelijk teruggeworpen in de tijd. De afgelopen maand is hectisch geweest. Zoveel gebeurd, zoveel veranderd. Zoveel.

De vrachtwagen voor mij trekt op en ik schiet in een kwartier zeker wel 100 meter op. Only know you’ve been high when you’re feeling low. Only hate the road when you’re missin’ home. Op de baan naast mij zie ik auto’s voorbij trekken, druk aan de telefoon of misschien wel twitteren. Ik staar naar de enorme vlokken die naar beneden dwarrelen en luister naar de tekst van de muziek. Ik voel me als één van die sneeuwvlokken, je dwarrelt op de koude lucht en je hebt geen idee waar je terecht komt. Het liedje speelt z’n laatste tonen en een dansnummer begint. Hier heb ik geen zin in en ik schakel over naar nummer 4….You see her when you close your eyes. Maybe one day you’ll understand why. Hetzelfde liedje begint opnieuw.

Ik denk terug aan de laatste veertien jaar en voel me gevangen tussen alle goedbedoelde meningen. Waar is het mis gegaan? Wat had ik anders kunnen doen? But you only need the light when it’s burning low. Ik schrik op door het harde geluid van de telefoon. Zoonlief belt: ‘Mama wanneer ben je thuis?’ Ik merk aan zijn stem dat er wat gebeurt is maar hij wil er niet over praten. Niet over de telefoon. Zo had ik het nooit gepland, rondrennend als een kip zonder kop tussen kinderen en werk. Proberen de vallende bordjes op tijd op te vangen en net overal te laat te zijn. Ik vervloek het verkeer. Ik wil naar huis. Mijn kind heeft me nodig. Ambulances rijden gillend door de rij stilstaande auto’s en ik bedenk me dat ik een noodplan moet hebben voor het geval dat ik in de slip ga. Ik geef hem instructies wat te doen als ik voor een bepaalde tijd niet thuis ben. We praten kort, hij pakt wat lekkers uit de kast, is wat rustiger geworden en gaat een spelletje spelen.

Ondertussen is het liedje op nummer vier ook afgelopen en ik zak af naar nummer 3. Staring at the ceiling in the dark. Same old empty feeling in your heart. ‘Cause love comes slow and it goes so fast. Terwijl ik nog in mijn dagelijkse mijmeringen zit, bedenk ik me dat dit geen toeval meer kan zijn. Dit ene bijzondere nummer blijft terugkomen, welk radiostation ik ook opzet, waar ik ook ben. Never to touch and never to keep ‘Cause you loved her too much and you dived too deep. Het blijft me er aan herinneren dat ik de juiste beslissing heb genomen. Ik moet doorzetten. Only know you love her when you let her go.

And you let her go….