Vooroordelen. We maken ons er allemaal wel eens schuldig aan. Het valt niet altijd mee om de persoon die voor je staat naar waarde in te schatten. Zo kan de grootste praatjesmaker helemaal niks voorstellen en die stille persoon achterin de hoek voor een Nobel-prijs gaan.
Door de jaren heen loop ik steeds vaker tegen vooroordelen op. De ene keer leg ik het naast me neer maar een andere keer voel ik me persoonlijk aangevallen. Als alleenstaande moeder krijg je al snel een stempel op je kont.
Voor vrouwen ben je een bedreiging want je zou hun man wel eens in willen pikken. Geloof me dames, ik hoef jullie man niet! Je mag het zappende geval zelf op je bank houden. Daar komt bij, ik ben iemand van principes en een relatie of een huwelijk is heilig. Daar kom je niet tussen.
Aan de andere kant zien mannen je als een zielig hoopje ellende dat vooral geholpen moet worden op bepaalde vlakken waar ze waarschijnlijk zelf meer plezier in zullen beleven dan het zielige alleenstaande vrouwtje. Ik bedank vriendelijk voor de eer! Zo zit je dus tussen wal en schip.
Laatst hoorde ik weer de opmerking of ik niks beters te doen had dan een beetje op hyves te hangen. Of ik niks beters te doen heb? Mijn dag begint vroeg met opstaan, kinderen aanjagen aan te kleden, ontbijt en lunch te maken, tussendoor al wat werkmailtjes te checken en kijken of de betalingen al eindelijk zijn binnen gekomen. We vliegen naar school om daar gezellig een boekje te lezen en na het afscheid vlieg ik weer naar huis om rap aan het werk te gaan. Nooit heb ik ooit 1 cent bijstand gehad. Ik heb altijd mijn eigen inkomen verdiend. Laten we wel wezen, 50% van de vaders in Nederland betaalt geen alimentatie dus wij vrouwen nemen ook dat gedeelte nog op onze nek. Niet dat we klagen want we doen het allemaal uit liefde voor onze bloedjes van kinderen.
Na een dag hard doorwerken met af en toe een mailtje of een krabbel tussendoor, want zeg nou zelf, als je bij een baas werkt sta je ook wel eens bij de koffieautomaat te kleppen, vlieg ik weer naar school om de kinderen om te halen. Afspraken worden gemaakt wie waar gaat spelen. Uiteindelijk zit ik met een huis vol kinderen en ik probeer die laatste opdracht nog even af te maken terwijl er om de vijf minuten om een snoepje of drinken wordt gevraagd.
Als ik rond half 5 langzaam alle energie uit mijn lichaam voel wegtrekken begin ik in een rap tempo aan het eten want kindlief moet alweer bijna naar de gym. Alle kinderen die niet van mij zijn worden weer naar huis gestuurd en wij gaan de strijd aan met de groente. Na het eten breng ik kindlief naar de gym. Ik heb net genoeg tijd om de afwas te doen en snel een stofzuiger door het huis te sturen. Tegen de tijd dat ik klaar ben moet ik kindlief alweer ophalen. Voordat we naar huis gaan gaan kijk ik nog even een kwartiertje naar zijn capriolen aan de rekstokken. Wat is ie goed he mijn zoon!
Wie denkt dat ik dan nog steeds niks te doen heb, vergist zich. Want hey daar ligt zomaar een stapel wasgoed wat nog opgeruimd moet worden. Ik ben zo lekker bezig dat ik ook nog even snel de strijk meeneem. Vanuit mijn ooghoeken zie ik dat het alweer bedtijd is voor de kinderen. Dus ik jaag ze onder de douche om na zo’n tien minuten het water onder de deur door de gang op te zien stromen. Ah ze doen weer een watergevecht. In een ruk door dweil ik dan maar gelijk de vloer.
De kinderen zijn schoon, de tanden zijn gepoetst, de liedjes zijn gezongen en het is stil in huis. Ik zet zachtjes de muziek aan, zet een kopje thee en kruip weer achter mijn computer. Er ligt nog een opdracht die af moet. Ik werk door tot een uur of 11 waarna ik enigszins vermoeid in bed plof om de volgende dag precies zo’n zelfde dag tegemoet te gaan.
Af en toe wordt mijn drukke werkweek afgewisseld met een avondje weg met vrienden. Een keer in de twee weken hoef ik even niet te denken aan de drukte van elke dag, hoef ik even niet te zorgen voor alles en iedereen. Een keer in de twee weken ben ik even weg en laat ik de boel de boel. Maar laat nou net iedereen mij afrekenen op die ene avond dat ik even weg ben. Is dat eerlijk? Nee! Kortzichtig? Heel erg. Ik laat het opnieuw van me afglijden. Ik weet wie ik ben. Ik hoef me niet te verantwoorden maar bij deze heb ik het dan toch met alle liefde gedaan. Voor eens en voor altijd! Moge het dan nu duidelijk zijn! Ik heb genoeg te doen!
