Ik ben niet oud. Niet zo oud dat ik niet meer mee ga met de tijd. Althans dat dacht ik. Tot ik na jaren van alleen zijn toch weer probeerde te daten. De eerste date ging goed, gezellig, leuk. Er volgden meer. Er werden plannen gemaakt, dagen gevuld, levens verbonden. Tot ik ineens een smsje kreeg dat er niks meer volgde. Was ik nou meer verbaasd dat ik gedumpt werd via een sms of dat er gewoon niks meer volgde?
In mijn vrije dagen wil ik niet zielig thuis zitten dus stond ik gisteren bij een slap aftreksel van wat ooit The Wild Romance was. Voor even ging ik terug in de tijd met Never be Clever en Saturdaynight. Mijn telefoon trilt. Een smsje: “Ik vind je leuk”. Ik herken het nummer niet en zie dat vriend R hard lacht en druk staat te wijzen. Ik vraag via sms wie “ik” is maar er komt geen reactie. De band speelt door; still believe that I can win… your love. Heerlijk nummer! De band houdt tenminste 1 ding van Herman in ere, ze stoppen te vroeg en laten het publiek verbijsterd achter. Ik besluit naar huis te gaan. Dit keer maar eens in mijn eigen bed slapen. De muziek blèrt weer door de speakers; “Here I go again on my own”. Ik vraag me af of dit nu het nieuwe daten is? Dumpen en contact zoeken per sms? Ben ik er nou zo lang uitgeweest of heb ik ergens de boot gemist? Wat het ook is, het maakt me niet zoveel meer uit. Ik ben bijna thuis als het nummer van Whitesnake bijna is afgelopen. “Like a drifter I was born to walk alone.” Ik zie mijn kat al aankomen rennen en na veel kopjes en knorretjes zoeken we samen m’n bed op.
