[:nl]Na de chaos van de afgelopen weken, scan ik door mijn 318 mailtjes. Het is pas 9.10 en de telefoon gaat al vroeg.
*Goedemorgen, met blabla van blablabla. Zou ik misschien met de eigenaar kunnen spreken?
Ik ben even sprakeloos. Niet vanwege wéér een telemarketeer maar omdat ik wordt aangesproken alsof ik de secretaresse ben, terwijl meneer op een mobiel nummer belt. Mijn mobiele nummer van mijn bedrijf wat ik heb opgericht en met veel liefde heb laten groeien tot wat het nu is. Mijn brein schakelt snel en ik besluit het spelletje mee te spelen.
> Helaas, die is op dit moment niet aanwezig.
* Wanneer is HIJ dan wel aanwezig? Wanneer kan ik hem terug bellen?
> Hij is op dit moment op vakantie maar probeer het over twee weken nog een keer.
* Bedankt, ik bel hem over twee weken!
De meneer in kwestie hangt direct op en laat mij in verbazing achter. Ik check mijn kalender. Het is toch écht 2018, een tijdperk waarin vrouwen gelijke rechten en plichten zouden moeten hebben als de man. Maar helaas is het een tijdperk, waarin het echte, ouderwetse feminisme is doorgeslagen tot klinkklare onzin. Waar mannelijke straatnaambordjes vervangen worden door vrouwelijke namen. Waar mannen zes weken kraamverlof krijgen, terwijl zij niet degene zijn, waarvan het lichaam uiteengerukt is door een tienponder die door een klein gaatje is gekropen, en moet herstellen. Waar mannen extra papa-dagen krijgen, terwijl vrouwen alleen maar méér moeten gaan werken, want je mag niet afhankelijk zijn van je partner. Mocht hij ooit vertrekken, moet je voor jezelf én je kinderen kunnen zorgen want er is geen vangnet.
Een tijdperk waarin je als alleenstaande vrouw, nog steeds vogelvrij verklaard bent en iedereen een publieke mening over je mag vormen. Een speelbal van de maatschappij omdat je niet in staat bent zelf beslissingen te nemen. Een wereld waarin je nog steeds onveilig bent als vrouw want je bent een ieders bezit. Waar je een man aan je zij nodig hebt, om een auto of een computer te kunnen kopen. Regelmatig val ik nog steeds van de ene verbazing in de andere. Ik hoor het mannen zo vaak roepen dat ze het feminisme steunen. ‘Als het jou uitkomt.’ denk ik dan. Maar niet in dingen die er toe doen. Ze worden boos als ik ze er op wijs. Mijn advies is om eens een jaar als alleenstaande vrouw door het leven te gaan. Pas dan zie je de verschillen. Pas dan weet je waar je over praat.
Ik weet ook dat mijn relaas over feminisme, een hoop gezucht en gepuf oplevert van mannen én vrouwen, meestal vrouwen in een relatie die het afdoen als onzin. Hysterisch gezeur. Ik ben vijftien jaar single geweest en zie nu hoe anders mensen reageren wanneer je ineens een man naast je hebt staan. In plaats van je te betuttelen tot een infantiele nietsnut, word je gezien als de vrouw van…. Men spreekt hem aan in plaats van mij. In ons geval kijkt hij mij wazig aan want hij spreekt de taal niet en ik neem het dan alsnog over, tot grote irritatie van de vraagsteller die stug naar hem blijft kijken.
Nederland geëmancipeerd? Nee, we hebben hier nog een hele lange weg te gaan!
En Meneer Dropbox? Als u over twee weken terug belt, krijgt u opnieuw de CEO van dit bedrijf aan de telefoon, niet de secretaresse. Zij zal opnieuw zeggen dat ze geen interesse heeft in uw product, alleen al vanwege uw vooroordeel over mannen en vrouwen.[:]
