We horen het al jarenlang: ‘Jullie lijken zo enorm op elkaar! We hoeven nooit uit te leggen dat we bij elkaar horen, mijn dochter en ik. Heel soms geeft dat wel eens hilarische momentjes, zoals een conciërge die mij naar de les wil sturen en mijn gsm wil afpakken omdat ik op school zit te smsen, terwijl ik op mijn dochter wacht. Ik keek hem vragend aan toen dochterlief net kwam aanhuppelen en de arme man in zag, dat ie zich verschrikkelijk vergist had. Als we samen van het schoolplein lopen roept conciërge nummer twee nog na, dat het lijkt alsof we zusjes zijn. Volgens mij mogen beide heren een bezoek brengen aan Hans Anders maar ik neem het compliment van harte aan.

Zoonlief zit tien dagen in Japan en dochter en ik hadden van te voren al afgesproken om vooral veel tijd samen door te brengen. Helaas kwam daar natuurlijk weer een berg #grafischespoed tussendoor waardoor mijn schuldgevoel harder groeide dan de staatsschuld in Nederland. Ze zei er niet veel over maar ik zag aan haar koppie dat ze de hoop had opgegeven om samen nog wat leuks te gaan doen. Ik besloot de boel de boel te laten, wat echt een enorme boel was, en samen met haar weg te gaan. Tijdens een pitstop bij de Mac bleek alweer hoeveel dochter en ik op elkaar leken. Terwijl zij de laatste happen van haar burger neemt, loopt er een knulletje langs van haar leeftijd en roept ineens: ‘hey lekker ding’ Het gevoel was niet wederzijds maar de herkenning was groot.

Na de pitstop besloten we naar Scheveningen te gaan. Ons eerste idee was een film maar er draaide weinig leuks dus ik sleurde haar mee naar buiten, vlogen door de regen, ontweken de plassen en stonden een kwartier later voor Crazy Piano’s. Het had geen mooiere filmscene kunnen zijn. Als twee verzopen katjes zochten we een plekje aan de bar, terwijl Pianoman begon te zingen “They said, I bet they’ll never make it. But just look at us holding on. We’re still together still going strong” Een liedje wat ik altijd voor dochterlief zong als ze zo moest huilen als babyzijnde.
Vol verbazing zie ik dochter naar Barkeeper kijken die enthousiast cocktails stond te maken. Natuurlijk moest ik daar weer een opmerking over maken en dus kreeg ik het na 10 jaar afwezigheid weer voor elkaar gratis cocktails te krijgen. Dochterlief keek me twijfelend aan. ‘Jij rijdt toch terug?!’ vroeg ik haar nog met een grijns. Toch liet ik de cocktail wijselijk staan en ging verder aan mn glaasje fanta.

Wat in al die jaren afwezigheid ook niet veranderd was, was dat binnen no-time ons hele hoekje vol met mannen stond die deze keer op gepaste afstand bleven. De vraag bleef; waren we nou zusjes of moeder en dochter. Terwijl wij steeds harder meezongen met de Pianoman en de barkeeper ons probeerde dronken te voeren met Fanta en Cola vloog de avond veel te snel voorbij. Ergens halverwege trilde mijn telefoon. Een smsje van de drukker ‘de laatste teksten zijn binnen, je kunt nu de laatste flyer opmaken’  Helaas Drukkertje. Ik ben nu met dochter op pad en al regent het harder dan ik hebben kan, ontstaat er een zondvloed of vergaat de wereld, er is niemand die daar op dit moment tussenkomt!

Genoeg van de cola en de fanta besloten we ruim voor sluitingstijd toch maar naar huis te gaan. De twee barkeepers die ons zo goed verzorgd hadden, vonden het jammer dat we gingen. Barkeeper één deed nog een poging door tegen dochter te zeggen dat ze mij maar naar huis moest sturen en zij vooral moest blijven. Gelukkig verstond ze het niet, lachte ze schaapachtig en huppelde ze achter me aan. Ook dat is iets wat ze waarschijnlijk van haar moeder geërfd heeft. Toch nog maar even uitleggen hoe gevaarlijk vriendelijk en schaapachtig lachen in een kroeg is.

Thuis drinken we saampies nog een kopje thee en praten na over de avond voordat we ons bedje induiken. Dit wil ze wel vaker doen! Ik moet er nog aan wennen, dit nieuwe tijdperk van pubers maar ik groei gewoon mee!