Het is alweer vrijdagavond als ik na het eten en voor de intocht van de avondvierdaagse de schone was sta te strijken. Strijkmomentjes zijn geweldige momenten om je gedachten even de losse teugel te geven. Ineens plopt de vraag op, die een Italiaanse vriend me weken geleden ineens stelde. Na een zoveelste hopeloze date wist hij het echt niet meer. “Wat willen vrouwen nu eigenlijk?” Stiekem grinnik ik achter mijn beeldscherm want terwijl zijn vraag op mijn beeldscherm verschijnt, zie ik gelijk de scene uit één van mijn favoriete films waar de jonge knul precies hetzelfde vraagt aan het leuke meisje.
Zij antwoordde gelijk met “We don’t know what we want.” Ik moest even nadenken over zijn vraag want kan ik in één zin antwoord geven voor de hele vrouwelijke gemeenschap? En wat is het dat we dan zo graag willen? Zodra je de vrouwenbladen openslaat moeten mannen aan een heel eisenpakket voldoen waarvan ik persoonlijk al driekwart zou wegstrepen. Hebben wij vrouwen dat eisenpakket verzonnen of heeft de media zich, net zoals ‘de perfecte vrouw’ moet zijn, nu ook op ‘de perfecte man’ gestort?
Terwijl er allemaal gedachteballonnetjes boven mijn hoofd verschijnen en oude gesprekken met vriendinnen omhoog borrelen, zie ik een nieuw bericht verschijnen. “Je hoeft niet te antwoorden hoor.” Dit vraagt om een antwoord maar hoe leg ik dat in mannentaal uit? Langzaam doe ik een poging terwijl het stil blijft aan de andere kant van de lijn. Wat een vrouw zou willen van een man? Ze wil graag dat hij haar echt ziet zoals ze is, niet als vervanging wat ooit is geweest, dat hij haar respecteert om wie ze is en ze wil niets liever dan dat hij eerlijk is, ook al doet de waarheid soms een beetje pijn. We hoeven niet altijd alle aandacht op ons gericht maar als we een moeilijk momentje hebben, loop dan niet weg maar geef een knuffel. Luister maar oordeel niet. Ook als je er geen touw aan kan vastknopen waar ze het over heeft, ontrafel het touw als ze het zelf ook niet meer begrijpt. Kelly kon het in één zin heel mooi zingen: “I want a man by my side, not a boy who runs and hide” Laat vrouwendingen gewoon bij vrouwendingen en laat mannen alsjeblieft gewoon weer man zijn in al hun grappige lompheid. Maar wel eentje met ruggegraat en in alle eerlijkheid staat voor wat ie doet. Biedt bescherming als het nodig is maar laat haar in alle vrijheid fladderen als een vlinder in de warme zomerzon.
Later bespreek ik de vraag nog eens met een vriendin. Haar eerste opmerking was dat ik toch onmogelijk kon antwoorden voor alle vrouwen. Om uiteindelijk ook tot de conclusie te komen dat eigenlijk alle vrouwen waarschijnlijk hetzelfde willen. Iemand die hun hand vastpakt op moeilijke of bijzondere momenten, iemand die er is als je hem nodig hebt. Iemand die onvoorwaardelijk van je houdt hoe gek je af en toe ook kunt doen. Een man waar je op kunt bouwen en waar je je veilig bij kunt voelen. Een man die haar weer vrouw doet voelen.
Ik vraag mijn Italiaanse vriend of hij me een beetje begrepen heeft. Onze gesprekken verlopen in gebrekkig Nederlands, Italiaans, Duits en Engels en lijkt af en toe meer op de oude serie ‘Allo ‘Allo. Hij denkt dat ie het begrijpt. Ik hoop dat ie het begrijpt. Ik weet zeker dat ik ooit een berichtje van hem zal krijgen dat ie iemand gevonden heeft. En ik? Ik zet Passenger weer op en zing hard mee Someday someone must be going my way home.
