De week voor de kerstvakantie doet me altijd weer een beetje denken aan de film ‘One Fine Day’ waarin Michelle Pfeiffer en George Clooney zich in allerlei bochten wringen als alleenstaande ouder, om zowel je werk af te krijgen als er voor je kind te zijn. Het ziet er zo herkenbaar uit. Whatsapp staat af en toe roodgloeiend van de berichten over wie ik waar en hoe laat moet brengen of ophalen. Vanuit een strategisch oogpunt is het niet handig geweest, dat het ene kind in Rotterdam op school zit en het andere kind in Zoetermeer. Maar dat besefte ik al op het moment dat ik de tweede aanmeldde in Zoetermeer. Mijn enige hoop was, dat ze de ouderavonden niet op dezelfde avond zouden plannen. Extra feestavonden, lekke banden en slecht weer had ik niet ingecalculeerd.
De laatste week rij ik continue op en neer tussen Zoetermeer en Rotterdam. Slecht weer, lekke banden, vroege kerstontbijtjes, late kerstgala’s. Ik moet soms even teruglezen, welk kind waar is en hoe laat ze weer opgehaald moeten worden. Wanneer ik dochterlief om tien uur ’s avonds, na een lesmarathon van twaalf uur voor KiKa, ophaal van school, meldt ze nog even snel dat ze morgen wel een paar stokbroden mee moet nemen voor het kerstontbijt. Ze kijkt erbij alsof ik met mijn toverstafje vijf stokbroden tevoorschijn kan toveren.
De volgende ochtend breng ik zoonlief en vriendje al vroeg naar school omdat ze veel vroeger dan normaal op school moeten zijn voor het kerstontbijt. Terwijl de jongens achterin hun spelletjes spelen op hun mobieltjes, zoek ik naar een oplossing voor het stokbrodendrama. Waar is George Clooney als je hem nodig hebt?!
Ineens gaat er een kerstlichtje branden. De bakker is natuurlijk al om half acht open en dus sta ik vóór acht uur al bij de bakker met een arm vol stokbroden. Crisis afgewend. Kind blij.
Het is elf uur als mijn whatsapp weer herrie maakt. Zowel zoonlief als dochterlief hebben hun eigen geluidje en tegelijk komen hun berichtjes binnen. De één gaat nog even met een vriendin mee, de ander vraagt of ik hem weer kom ophalen want de moeder van het vriendje kon niet. En ohja, of zijn zus ook mee kon rijden. Wel ja joh, the more the merrier, typ ik enthousiast terug en spring weer in mn autootje om ze op te halen. Met een wagen vol geladen rijden we weer terug.
Zoonlief zoekt zijn spelcomputer op en ik? Ik zie de berg e-mails, terwijl mijn gedachten afdwalen naar het eind van de film waar George en Michelle uiteindelijk vermoeid op de bank in slaap vallen. Nog een paar uur volhouden en dan plof ik ook op de bank. Gelukkig zonder George en minder sexy maar net zo vermoeid als Michelle. Terwijl mijn kat op schoot kruipt, vraag ik me hoofdschuddend af, hoe ik het allemaal weer gered heb. Eigenlijk zoals ik het al elf jaar doe; niet teveel nadenken, gewoon doen en hopen dat het goed komt.
