“Ben je aan de grote schoonmaak bezig?” vraagt m’n moeder voorzichtig. Geen traditionele grote verlate voorjaarsschoonmaak maar een ik-ga-niet-verhuizen-opruim-schoonmaak. Iedereen die mij langer kent, weet dat ik nooit ergens langer dan drie jaar gewoond heb voordat ik weer, vaak noodgedwongen, verder trok naar een nieuw avontuur en een nieuwe bestemming. Op 30 december 2004 kreeg ik de sleutel van dit huis. Ik moest plechtig aan iedereen beloven die me steeds weer hielp verhuizen, nu echt te blijven zitten waar ik zit. Als ik nu nog zou gaan verhuizen zou het naar een grote camper zijn, die ik met heel m’n hebben en houwen kon verplaatsen. Het grote voordeel met een verhuizing is, dat je iedere keer alle overbodige ballast weggooit. Ook een groot voordeel is, dat je nooit hoeft te denken aan een frisse opknapbeurt van je huis want je gaat toch door naar het volgende huis met nieuwe rondes en nieuwe kansen.
Het nadeel van niet verhuizen is, dat je niet door hebt dat je huis stiekem volstroomt met herinneringen en dat de zilvervisjes je behang lekker wegknabbelen terwijl jij druk bezig bent met de muren overeind te houden. En dan ineens is het genoeg. Genoeg van het geknabbel aan de muur, ik ben toch verdorie de boze heks uit Hans en Grietje niet. Knibbel Knabbel Knuisje. Ik botvier mijn frustraties op de muur en ruk in één keer het lelijke behang eraf om er daarna een pot verf op te mikken. “Wacht toch op hulp van ons!” bliept het door mijn GSM. “Geen tijd” roep ik. “Dit is therapie voor mij!”
Weg met het oude en het nieuwe verwelkomen. Ik kan niet alles in één keer dus ik doe stukje voor stukje. Zo sta ik ’s avonds voor mijn kledingkast om het strijkgoed op te ruimen. Ineens ben ik er klaar mee en ruk alle kledingstukken eruit. Ik staar naar één grote gekleurde hoop aan herinneringen. “Can it be that it was all so simple then. Or has time rewritten every line. If we had the chance to do it all again. Tell me – would we? could we?” Eén voor één pak ik elk kledingstuk uit de grote stapel. Met deze gympen liep ik de SanMaria kloof op Kreta, wat was het heet maar wat was ik trots op mezelf toen ik het eind bereikte met een grote grijns en een hele boze vriend. In dit jurkje stond ik vooraan bij het podium terwijl Herman Brood mij de microfoon gaf om verder te zingen en ik compleet dichtklapte. Mijn eerste baljurk voor het kerstbal waar ik met mijn ex-man naar toe zou gaan. Het sprookje had een ander eind, het kerstbal ging niet door en ik heb de jurk nooit gedragen. Dit was het vest waarin ik zo gelukkig zwanger was van zoonlief, terwijl de wereld om me heen letterlijk in elkaar stortte.
Ik grinnik stiekem als ik mijn revenge topje uit de stapel trek want hoe hard de heren me ook neersloegen, het werd altijd gevolgd door een creatieve revenge actie. De broek waarin ik mijn eerste opdracht binnenhaalde, de rok die ik aanhad tijdens een netwerkwandeling in Greenwich en dat ene shirt wat me deed herinneren aan die ene hele bijzondere ontmoeting. Twintig jaar aan herinneringen in alle maten en kleuren ligt er voor me. Het is tijd om afscheid te nemen. “Memories. May be beautiful and yet. What’s too painful to remember. We simply choose to forget”
Zoonlief en ik sjouwen zes volle vuilniszakken naar de kledingbak. De herinneringen hou ik bij me maar de kleding krijgt een ander doel. Ik maak ruimte voor nieuwe herinneringen maar vooral ook voor een nieuwe garderobe!
