[:nl]’Het enige wat ik vandaag gedaan heb, is boodschappen gehaald. Ohja en de was opgehangen.’ zeg ik zuchtend tegen zoon. Ik had zoveel op mijn zaterdaglijstje staan. Zoveel dingen die ik had willen doen maar het lijf sputterde tegen dus het enige wat ik kon doen is bankhangen en wegduiken in mijn Nashville serie. Af en toe komt zoon, tussen zijn missies van de nieuwe Call of Duty ww2 door, naar beneden om een praatje maken. ‘Nou dan heb je 2000% meer dan ik gedaan.’ antwoordt hij bemoedigend. ‘Ja, maar das anders, ik ben een moeder!‘ Tegen deze logica kan hij niet op en sjokt naar boven om aan een nieuwe missie te beginnen. En wat voor moeder denk ik bij mezelf zuchtend. Na een week vol gesprekken met zoveel meer dokters voelt het alsof ik de bordjes niet meer omhoog kan houden. Ondertussen appt dochter ook haar miserabele zaterdagavond terwijl op tv het zoveelste zielige liedje in Nashville begint te spelen. ‘Baby I’m still learning how to lose you.‘ Country music lijkt misschien één pot ellende maar is gewoon eigenlijk het dagelijks leven over verloren liefdes, gebroken harten en nooit een goed einde. De stortvloed aan ellende houdt nooit op. Misschien dat ik daarom graag naar Nashville kijk. Hebben ze de ene catastrofe overleefd, staat de volgende alweer achter de deur te trappelen. Ik weet het, het is een serie, maar het heeft verdomd veel weg van mijn dagelijkse leven. Ik geef toe, naast Beth Hart staat er ook erg veel country music op mijn mp3.
Ik hoor haar relaas aan en stel wedervragen. Koppig als een ezel wil ze altijd zelf het wiel uitvinden en meer dan eens vraag ik me af of ik wel de moeder ben geweest die zij nodig had. Genoeg mensen die het tegendeel zullen schreeuwen. Hoe vaak heb ik de ongewilde adviezen aangehoord, de verwijten dat het allemaal aan mij lag en de voorspellingen dat mijn kinderen in de goot zouden eindigen omdat ze alleen mij hadden en geen vader. Als alleenstaande moeder heb je niet alleen te maken met de dagelijkse strubbelingen die andere ouders kunnen delen, nee, je moet je ook nog eens weren tegen de aanvallen van de buitenwereld. Wat was ik daarom afgelopen week blij met de dagelijkse bezoekjes van Bijlesmeisje. Tussen de bijlessen kreeg ik een update over alle klasgenootjes van de lagere school. Dat wat destijds voorspeld werd voor mijn kinderen, overkwam andere kinderen. Zwaar drugsgebruik, drugsdealers, coma-zuipende slettebakken en hele foute vriendjes. Verbaasd luisterde ik met open mond naar de updates van al dat wat ooit perfecte grut was. Kinderen uit nette tweeoudergezinnen die het zouden gaan maken lagen nu comazuipend in de goot. En mijn kinderen? Die zitten thuis op de bank en drinken een colaatje.
Uiteindelijk app ik mijn gedachte naar dochter. Haar antwoord is simpel: ‘Weet ik toch! Ik heb niet voor niets een half uur pijn zitten lijden.’
‘Pijn lijden?’
Ze stuurt de foto van haar nieuwe tattoo waar heel groot Mama staat. Ik glimlach. Hoe fel ik ook ben geweest tegen een tattoo, voel ik me nu toch wel vereerd. Blijkbaar heb ik het toch nog niet zo slecht gedaan en horen ook de moeilijke momenten gewoon bij het leven. Bij de één wat meer dan bij de ander want je hebt nu eenmaal hoofdrolspelers en figuranten en de hoofdrolspelers krijgen altijd de meeste klappen. Net als in een serie.[:]
