[:nl]Nog twee weken en dan is de zomervakantie weer voorbij. Zoonlief en ik zijn deze vakantie vooral samen thuis geweest. Ik wilde wel met hem op stap maar ik kreeg steeds het puberale antwoord: ‘Pff ja dag, ik ga niet met m’n moeder weg.’ Ergens deed de afwijzing wel een beetje pijn. Ik weet dat het er bij hoort, bij het opgroeien, puber zijn, je afzetten en natuurlijk is het niet cool om met je moeder gezien te worden. Maar hij was altijd zo lief. Iedere keer als hij weer boven op z’n kamer afgezonderd zat en ik beneden alleen op de bank met een enorm schuldgevoel, kwam dat ene liedje steeds weer boven drijven. ‘I can throw the ball out in the yard. Teach him how to fish. How to drive a car. But in my heart, it just wont be enough. We’ve always gotten by somehow. I may not need a man right now. But I know he does.‘
Hij was pas één jaar oud toen zijn vader verdween. Een gezinsleven met vader en moeder heeft hij nooit gekend. Een vaderfiguur is er, na het vertrek van zijn vader, ook nooit meer geweest. Ik dacht dat we het prima zouden redden met z’n drieën, al wist ik dat er een punt zou komen, dat alleen een moeder voor hem niet meer genoeg zou zijn. Het werd nog duidelijker toen er wel dagelijks een man aanwezig was. Ik zag hem groeien, opbloeien en een waterval aan verhalen kwam er uit. Male-bonding. Stoere dingen doen. Jammer genoeg scheidden onze wegen en bleef hij weer alleen achter met zijn moeder.
Hoe meer ik die leegte probeerde op te vullen, hoe irritanter hij me vond dus uiteindelijk liet ik het maar zo en gleden de vakantiedagen voorbij, waarbij ik mezelf elke dag weer moest vertellen dat het niet persoonlijk was, gewoon de puberteit. Het komt wel weer goed. ‘Zullen we vanavond nog even wat spullen voor school halen?’ vroeg ik hem tijdens het eten terwijl hij met een vies gezicht de kip uit de Marokkaanse Couscous, die hij echt niet lekker vond, viste. Hij haalt z’n schouders op en knikt iets van oké. ‘Het hoeft niet hoor, we kunnen ook een andere keer gaan maar het is nu nog rustig in de stad en die dingen die je nodig had zijn in de aanbieding.’ Nog steeds druk met vissen, knikt ie dat ie wel mee gaat.
Zoonlief en ik houden allebei niet van winkelen. We weten wat we nodig hebben, rennen de winkel in, pakken de producten en gaan snel weer terug. Het is gelukkig, zoals verwacht, erg stil in de stad. Terwijl we op de roltrap naar beneden staan, zijn we zowaar sinds tijden weer eens druk in gesprek als er ineens een knul voor ons omkijkt.
‘Hey!’
Hey?!’ Vriendin met haar drie kinderen, waarvan één een vriend is van zoonlief, staat voor ons. Die is dus ook met z’n moeder mee. De jongens vliegen de gamewinkel in terwijl de moeders wat spullen in een andere winkel bij elkaar zoeken. ‘We gaan afspreken!’ roepen ze tegen elkaar als we allebei onze eigen weg weer gaan.
Binnen een uur hadden we alles wat we nodig hadden. ‘Nog even naar de H&M.’ zeg ik tegen hem. Als hij puffend achter me aanloopt, ziet hij in de verte een ander bekend gezicht. Een ander klasgenootje komt met z’n moeder aanlopen. Ik grinnik. We maken een praatje en schieten daarna de H&M nog even in. De ironie van deze avond maakt me vrolijk. Welke puber zou zich vanavond het meest geschaamd hebben, toen hij de ander tegen kwam met z’n moeder? Ik grijp een knalroze leren jack uit de schappen. ‘Wat als ik nou zo naar een ouderavond ga? Schaam je je dan nog meer?’ Ik maak wat rare dansmoves op de muziek in de winkel. ‘Toch leuk als ik zo swingend bij de Franse lerares ga praten over jouw cijfers?’ Hij schudt z’n hoofd en haalt z’n schouders op. ‘Mam, je bent echt gek!’ Ik weet het schat, en toch hou ik van je ook al schaam je je nu voor mij. Ooit komt er weer een tijd dat je weer met trots naast me wilt lopen, of achter me, als ik in mijn rolstoel een rondje park van je cadeau krijg.
[:en]Two weeks until summerbreak is over. Me and my son spent most of the holiday together at home. I wanted to do stuff with him but everytime I suggested something, I got the same teenager-answer: ‘Yeah, how about no! I’m not going to do stuff with my mum!’ I have to admit that the rejection did hurt a bit but I also know, it’s part of growing up and ofcourse it’s not cool to be seen with your mother. Letting go is such a difficult task of a mother. At least for this mother. Everytime when he was upstairs alone in his room and I was sitting alone downstairs, I heard this song in the back of my mind. ‘I can throw the ball out in the yard. Teach him how to fish. How to drive a car. But in my heart, it just wont be enough. We’ve always gotten by somehow. I may not need a man right now. But I know he does.‘
He was only one year old when his dad dissapeared. He never knew a ‘normal’ familylife with a mum. A father figure never filled up that gap. Not even a familymember wanted to take up on that part of doing man-stuff. I thought we were doing fine, just the three of us, although I knew that at some point he would need a male rolemodel in his life, a mum wouldn’t be enough anymore. It became more clear when there was a man in the house for a couple of months. I saw him growing and changing. Copying the man in our life. There was male-bonding. Being cool and feeling tough. Unfortunately the man left without any notification. Again a man left without explanation. I wonder what kind of example that gives to my children. So my son was stuck with his mum again.
The more I tried to fill that void, the more annoying he thought I was, so I just let it go, telling myself it wasn’t personal, just puberty. Eventually everything will be fine again. ‘Shall we get some schoolstuff tonight?’ I asked him during dinner while he was picking the chicken out of the Moroccon Couscous he didn’t like. He shrugs and nods something that looked like an oké. ‘It’s oké if you don’t want to, we could also go another time but it’s probably still quiet now in the city and everything is on sale.’ Still busy trying to take out the chicken without too much vegetable, he nods again that he wants to go.
We both don’t like shopping. We know what we want, run into the store, get what we want and are on our way back before you know it. As expected it was very quiet in the city and to my surprise we actually had a fun conversation together while standing on the escalator.
‘Hey!’ A kid in front of us looks back at us and smiles.
Hey?!’ My friend and her three kids were standing in front of us without us noticing it. Our sons used to be great friends and still, now and then they meet up. While the boys run into the gamestore, the mothers quickly bought some stuff needed in the other shop. ‘We’ll hang out soon!’ they say to eachother when we go separate ways.
Within an hour we had everything we needed. ‘Can we stop at H&M for a sec?’ I ask him. He sighs and agrees. Suddenly I see a smile on his face again. Another kid is walking towards him. Also an old and, as we just heard, again new classmate shopping with his mum. I start laughting. This is just absolutely ironic. After a little chitchat with the mum and the kid we quickly walk in to the H&M. My sad mood changed because of the ironic situation. Whom of the three boys were most embarrassed to be seen with their mum? I grab a bright pink leather jacket of the rack. ‘What if I go to a parentnight looking like this?’ I make fun of the situation and laugh. ‘Would you be even more embarrassed?’ The music in the store makes me want to do some crazy dancemoves. He roles his eyes. ‘Mum! You are really crazy!’ I know, honey but I still love you, even though I’m an absolute embarrassment for you because someday, I’m sure you want to walk next to me again with pride or maybe behind me, when you take me for a spin down the park in my wheelchair.
[:]
