Wekenlang heeft dochterlief gezeurd of ze op ponykamp mocht. Dochter heeft reeds op jonge leeftijd haar masters al gehaald in effectief zeuren. Je hebt namelijk gewoon zeuren, wat absoluut geen effect heeft en je hebt effectief zeuren. Net zo lang doorgaan tot dat je je zin hebt. Mijn dochter is daar een kei in. Ik moet toegeven dat zij ook het geluk heeft een Watje als moeder te hebben. En zo geschiedde het, dochterlief mocht op ponykamp. Drie weken van te voren werd de koffer al gepakt. Iedereen werd ingelicht. Alles werd zorgvuldig gepland.
Zondag was het dan eindelijk zo ver. Met een grote reiskoffer en 3 extra tassen (ging ze op wereldreis of vijf dagen op kamp?) kwamen we veel te vroeg in de regen aan. Ik moest natuurlijk nog wel blijven want zo ineens weggaan is eng. Samen zochten we haar tent uit, pompten we het luchtbed op en ruimden we haar spulletjes op. Na nog een rondje langs de paarden vond ik het tijd worden voor het afscheid. Zij ging met de rest van de kinderen op onderzoek uit en ik reed alleen naar huis.
Ik was nog niet eens halverwege of ik kreeg al een smsje: “Mama ik mis je zoooo!!” Ik wist van te voren dat het moeilijk zou gaan worden maar dat ze al zo snel heimwee zou krijgen had ik niet verwacht.
’s Avonds belde ze me op. Ze klonk nog steeds heel enthousiast en ik had goede moed dat het allemaal prima zou verlopen.
Tot de volgende avond. Mijn telefoon rinkelde met spoed. Zoals afgesproken belde ik haar terug anders zou haar beltegoed te snel opraken. Ik verwachtte allemaal positieve verhalen over de eerste dag maar ik kreeg een stortvloed aan tranen, verdriet en drama over me heen. Snikkend vertelde ze me hoe erg het allemaal was, hoe ze mij miste, hoe ziek ze was en dat ze alleen maar naar huis wilde. Ik moest direct komen!
Haar paniek sloeg over op mij. Alsof ze stervende was en ik haar laatste minuten nog wilde meemaken had ik geen seconde te verliezen en reed dwars door de spits richting Leusden. Als een Afrikaanse marathonloper vloog ik gracieus en zelfverzekerd over het grasveld. Ik moest naar mijn kind! Daar was haar tent. Ik stapte naar binnen en…..daar zat mijn meisje…rustig te kwebbelen met de andere kindjes.
Ik voelde me redelijk in de maling genomen maar ik kon me nog goed mijn eigen heimwee voor de geest halen. Zodra je wist dat je ouders zouden komen verdween de buikpijn altijd. Dus ik liet niets merken, knuffelde haar meteen en probeerde op haar in te praten om te blijven. Ze zag er zo moe uit.
Uiteindelijk besloot ik haar voor 1 nachtje mee naar huis te nemen en de volgende dag weer terug te brengen. Maar toen begon het. Ze wilde liever niet terug. Ze wilde mij niet missen. Toch spraken we af dat ze het zou gaan proberen.
Diezelfde avond belde ze alweer huilend op. Ze was echt heel ziek, zei ze. Ik wilde graag dat ze in haar zelf zou gaan geloven, dat ze het kon, dus ik besloot voor de verandering me eens op te stellen als de strenge moeder. Ik sprak haar elke avond en ochtend moed in hoe graag ze daar wilde zijn en hoe goed ze was met de paarden. De leiding gaf ik de tip om haar als speciaal hulpje aan te stellen zodat ze echt niet gemist kon worden. Dochter heeft een groot verantwoordelijkheidsgevoel dus als ze aanvoelt dat ze niet zonder haar kunnen zal ze haar taak volbrengen.
En het werkte. Woensdagavond belde ze vrolijk wat een leuke dag ze had gehad. Donderdagochtend hoorde ik niets meer en donderdagnacht belde ze nog om half 1 snachts lachend of ze me misschien had wakker gebeld. Ze moest even vertellen wat een leuke avond ze had gehad.
Vanavond komt ze weer thuis. Trots dat ze heeft volgehouden.
De opzet was geslaagd. Dochter heeft een fantastische week gehad. Ze heeft geleerd dat ze ook zonder mij sterk kan zijn. In 1 week is ze een stapje dichterbij het volwassen zijn gekomen. Ik heb geleerd dat je het rugzakje van je kind vol mag stoppen met wijsheden maar dat je ze uiteindelijk toch ook echt moet gaan loslaten. En dat is deze week uiteindelijk toch gelukt!