Gisteravond moest ik bij de juf verschijnen, bij drie juffen wel te verstaan want zoon X heeft 2 juffen. X en J hadden zich lekker op de bank genesteld om huis Anubis te kijken terwijl ik door een enorme regenbui naar school slofte. Natuurlijk was ik te vroeg. Ik nam plaats op de speciaal geplaatste stoeltjes in de gang. Hmm voelt als straf, de stoel naast me is leeg en uit de cd-speler tettert wederom het ene kerstliedje na het andere. Argh, pure kwelling!
Na een minuut of vijf vol met white Christmas, rendieren en kerstbelletjes mocht ik binnen komen. Ik krijg een lijst te zien van zoon X waar ik trots op mocht zijn. Hij blonk in alles uit. Was sociaal gericht, zorgde voor iedereen, had alles in de gaten, hield alles in de gaten, werkte netjes en gooide ons hele prive leven elke ochtend in de groep. (een soort van bloggen in real life)
Ik vroeg voorzichtig of hij op school misschien ook wat humeurig en agressief was want thuis krijg ik de laatste tijd de nodige klappen en boze buien. Nee, helemaal niet, zeiden de juffen in koor. Het is een schat van een mannetje. Maar, gingen ze verder, misschien moet hij gewoon zijn frustratie even kwijt daar waar hij zich thuis en veilig voelt. Hmm ja, bij mij dus. Nee daar kan ik wat mee!
We namen afscheid en ik ging door naar de volgende juf. Weer op Het Stoeltje wachtend luisterend naar de kerstliedjes zat ik mijn tijd uit. Zo’n avond loopt ook altijd uit! Ha ik mag.
Wederom kreeg ik een mooi rapport te zien van dochter J. Ik vroeg ook deze juf of dochter J zich wel goed kon concentreren want ik zie haar al stuiterend uit school komen om half 3. Ik kan me niet voorstellen dat dat ineens begint. Volgens de juf waren er geen problemen en is dochter J de hele dag rustig. Maar, ging ze verder, misschien dat ze thuis in vertrouwde omgeving zich even wil laten gaan.
Ik neem afscheid van de juf en slof naar huis. Het is gestopt met regenen. Terugdenkend aan wat er gezegd is weet ik niet of ik me nu blij moet voelen of moet balen. Mijn kinderen voelen zich zo op hun gemak bij mij dat ze durven te schreeuwen, slaan en boos te zijn. Ach, zolang iedereen mijn kinderen nog prijst dat ze zo goed opgevoed zijn mag ik mezelf gelukkig prijzen dat ze alleen bij mij uit hun stekker gaan.
Leve het moederschap!
