Het is 8:03, 21 november 2001. Mijn vliezen breken en met een flinke weeën golf wordt niet veel later, om precies 10.00 uur op een niet afgewerkt toilet, werkelijk het allerliefste wezen op deze aarde geboren. Ik kijk hem aan. Hij kijkt mij aan en tovert de mooiste glimlach op zijn kleine, pure gezichtje alsof hij wil zeggen: ‘Hallo mam, ik ben er! Nu komt alles goed.’ Mijn binkie was geboren.

Het is 7:39, 21 november 2019. Mijn kleine binkie is een grote man geworden. ‘Hij staat er al.’ mompelt hij. Doelend op zijn rij-instructeur die hem komt ophalen voor zijn tussentijdsetoets voor zijn rijbewijs. Terwijl hij lichtelijk nerveus in de auto stap, kruip ik achter mijn computer. Op de radio speelt zachtje: ‘ When your secret heart cannot speak so easily. Have a little faith in me.’ Ik wil wat schrijven, ik wil wat doen. Ik wil blij zijn en trots maar mijn nu volwassen zoon is gesteld op zijn privacy. Berichten op Facebook hoeft niet. Feestjes ook niet. Blogs zijn ook niet helemaal zijn ding, als het over hem gaat, want de andere blogs leest ie met plezier. Dus staar ik naar mijn beeldscherm en denk terug aan de laatste 18 jaar.

Zijn leven is niet makkelijk geweest. Als chronisch zieke jongen werd hij door zijn moeder van dokter naar dokter gesleept. Behandeling na behandeling in de hoop dat het zou aanslaan. Hij ging er gelaten in mee en deed bij elke dokter weer het vragenrondje beantwoorden. Om uiteindelijk te eindigen bij de Addisson Biermer-ziekte waarvoor hij dagelijks injecties moet krijgen. Niet leuk voor een puber maar zonder overleeft hij het niet.

Mijn knappe, mooie en vooral lieve, geweldige zoon. Er bestaan geen woorden voor om jou te omschrijven zoals je bent. Je leven begon in chaos en je besloot zelf de man in huis te willen zijn. Sterker dan sterk, koppiger dan koppig, slimmer dan slim en liever dan lief. Daar waar orkanen raasden, liet jij de zon weer schijnen door je stralende glimlach. Wanneer het donker was, zorgde jij voor lichtpuntjes. Een echt knuffelkind toen je nog jong was. Een slim kind toen je wat ouder werd. De Ikea kastjes werden zonder problemen in elkaar gezet alsof het niks was. Je was mijn lopende calculator in de winkel.

Vandaag ben je 18 geworden en het wordt nu tijd om je eigen weg te volgen. Je zelfopgelegde zorgtaken zitten er op. Ga de wereld rond. Volg je gevoel en natuurlijk de kaart op Google maps. Bouw je Zundapp. Proef nieuwe gerechten. Zoek die bergtop waar je al zo lang op wilt zitten.

Leef! Leef je leven. De chaos is opgeruimd. De orkanen zijn gaan liggen. Je kunt met een gerust hart de wereld rond. Maar wanneer je een klein momentje vindt in dat drukke leven, stuur dan het bekende zwarte duimpje om te laten weten hoe geweldig het leven ook kan zijn! Want ik zal hier voor eeuwig en altijd jouw terugvalbasis zijn voor wanneer je nog heel even gewoon weer kind wilt zijn met een glaasje cola en een zakje chips.

‘You see time, time is our friend. Cause for us there is no end. And all you gotta do is have a little faith in me.’