[:nl]Het is na een lange wandeling, dat ik besluit actie te ondernemen. Dochter had me een screenshot gestuurd van de man die haar al 2,5 jaar het leven steeds zuurder maakte, waarin ze werd uitgemaakt voor alles wat ze niet is. Mijn gedachten dwalen automatisch af naar de tijd waarin ik hetzelfde meemaakte, maar dan net nog een stukje erger. Zij is er, goddank, uitgestapt voordat het nog erger werd. Ik had in die tijd niemand om op terug te vallen en niemand die mij liet zien dat ik meer waard was dan blauwe plekken. Samen overleggen we wat zij wil doen. Aangifte of niet. Dochter wil het gewoon achter zich laten. Alles vergeten. Doorgaan met haar leven. Precies dezelfde woorden die ik zoveel jaar geleden stoer tegen de buitenwereld zei. ‘Maak je geen zorgen, het gaat prima! Ik ben er weg. Laten we het er niet meer over hebben. Ik heb het overleefd. Letterlijk.’ Maar onderhuids bleven de wonden door etteren, juist omdat ik het wegduwde. Jarenlang. En hij? Hij kwam er mee weg. Ze kwamen er allemaal mee weg. Ik heb niet één gewelddadige relatie gekend maar drie. Drie keer viel ik in de klauwen van het soort man, dat je kapot maakt, zelfs al ben je al gebroken. Het kost een wonder om er uit te komen en er uit te blijven. Het kost een leven om de wonden te verzorgen en te laten genezen, terwijl de littekens altijd overduidelijk aanwezig zullen zijn. Er is een held voor nodig om door de littekens heen te kijken en de persoon erachter te zien.
Ik weet dat ik haar wens moet respecteren, om het te laten gaan. Maar ik kán het niet laten gaan. Niet opnieuw. Waarom komen deze mannen er altijd mee weg en blijven wij vrouwen met de littekens achter? Waarom moeten we een #metoo oorlog starten voor gerechtigheid, waarbij ons verhaal alsnog in twijfel worden getrokken omdat er ineens zoveel vrouwen zijn die met verhalen komen. Mijn mooie, vrolijke dochter was perfect toen ze geboren werd, hij heeft daar verandering gebracht. Getekend. Waarom komt hij er mee weg? Ik ben zo boos op hem. Hij had het recht niet om haar hier weg te lokken. Heden en verleden lopen door elkaar heen in mijn hoofd. Wanneer ik om raad vraag bij mijn vriend, weet hij ook geen beter antwoord dan haar wens te respecteren. Ik snap hem. Ik snap haar ook. Maar mijn eigen emotie neemt de overhand en met trillende handen stuur ik hem een bericht. Laat haar met rust, of anders….
Reageer ik zo extreem omdat mijn eigen verleden weer boven komt drijven? Ben ik de persoon die ik graag had gehad, die voor mij opkwam? Of wil ik gewoon voor eens en voor altijd dat iemand zijn straf nou eens niet ontloopt en krijgt wat hij verdient. Terwijl ik mijn gedachtes op een rij probeer te krijgen, stromen nu ook bij mij binnen enkele seconde de bedreigingen binnen. Loze bedreigingen. Hij wil mij publiekelijk voor gek verklaren. Alsof ik dat nog niet eerder heb gehoord. Hoe ging dat ene liedje ook alweer? ‘There’s nothing you can throw at me, what I already haven’t heard before.‘ Het is waar. Ik heb alles al een keer gehoord. De geschiedenis herhaalt zich. Mijn volwassen ‘ik’ weet dat ook deze man me niks kan aandoen. Hij staat met zijn rug tegen de muur. Mijn volwassen ‘ik’ weet, dat ik alle kaarten in handen heb om hem resoluut neer te halen en zijn leven voor goed te vernietigen. Een kat in het nauw maakt rare sprongen. Maar toch borrelt ook weer dat vreselijke gevoel van vroeger naar boven. Ik stuur lachsmileys terug om te laten zien dat ik niet bang ben voor zijn bedreigingen en block hem direct. Ik hoop dat hij op z’n minst een slapeloze nacht heeft en bij elke politie-auto die hij ziet bang wordt. Wettelijk gezien mag ik het niet zeggen maar als er toevallig een Hells Angels clan vergeet, het gas dicht te draaien wanneer hij oversteekt, zou ik er niet rouwig om zijn. Ook niet wanneer er een paar angels wat spastische trekjes hebben, waardoor er per ongeluk hier en daar ineens een arm of been uit schiet. Voor één keer is hij de verkeerde moeder tegen gekomen. Mijn kind mag dan wel in zijn doelgroep van kwetsbare meisjes vallen, die geen vader hebben, maar ze heeft toevallig wel een tijgermoeder die haar tot de laatste adem zal beschermen. Dat is zijn misrekening geweest.
Wanneer ik niet veel later mijn vrolijke, chaotische meisje weer aan de telefoon hoor kwebbelen, voel ik weer die brok in mijn keel. ‘Ze is er weg.‘ blijf ik tegen mezelf zeggen. ‘Het is voorbij. Ze is nu veilig.‘ Maar laat het haar alsjeblieft nooit meer overkomen want de littekens waarmee ik tot op de dag van vandaag nog worstel, zijn onherstelbaar en dat wens ik enkel degenen toe die het veroorzaakt hebben. Mogen ze krijgen wat ze verdienen!
[:]
