[:nl]’Dit wordt de koudste decembermaand sinds jaren.’, staat er deze week in de krant. ‘Fijn!’ denk ik bij mezelf als ik probeer de stijfheid uit mijn lijf te wrijven. Wat ben ik blij dat die twee arbo-artsen mij voor de volle 100% gezond hebben verklaard zodat ik gewoon voor de volle 100% aan het werk kan gaan. Je moet er toch niet aan denken dat je in deze koudste maand sinds jaren een vorm van reuma hebt.
Een vorm van reuma waarbij je handen zo’n pijn doen, dat zelfs een pen vasthouden al bijna onmogelijk is, laat staan een muis. Je zou het maar hebben, elke nacht pijn in elk vezeltje in je lichaam waardoor je bijna niet kan slapen of stijf staat, van de medicatie met bijwerkingen. Van die momenten dat je niet meer weet hoe je moet zitten door de pijn in je heupen en rug en dat, wanneer je op staat, je gelijk weer terugvalt in je stoel omdat je heup even op zich laat wachten. Ik ben echt reuzeblij dat ze mij 100% gezond hebben verklaard want je zou het maar hebben. Volgens de heren dokters van de arbo althans. Mijn huisarts en reumatoloog denken daar anders over.
Terwijl ik mijn handen onder het kokend, hete water houd om ze soepel te maken, denk ik aan de heren dokters die hier met hun kennis mij kwamen oordelen. Zouden ze ook nog weleens aan mij denken? Of zou het net zo zijn als met mijn chronische ziekte; zolang we het niet zien in een bloedresultaat, is het er niet. Terwijl ik een warme kruik in mijn rug duw, ga ik met een glimlach aan het werk. Ik hou van mijn werk, met warm en koud weer dus ik strek een paar keer mijn vingers, warm ze nog één keer op onder de kraan en pak mijn muis als ik nog eventjes aan de heren Dokters denk. Ik hoop dat ze net zo’n fijne decembermaand hebben als ik.
[:]
