Ineens was ik het zat. Ik had net de zoveelste ZOOM-meeting afgesloten waarbij de andere ZOOM deelnemers toch een beetje raar tegen mijn koelkast aan hadden gekeken. Een beetje verontschuldigend had ik gezegd dat ik in de keuken werk. Toen ik, ergens in de vorige eeuw, nog op de drukkerij werkte, had ik een baas die op z’n Twents elke dag heel bruut riep dat vrouwen niet op de werkvloer horen, maar thuis in de keuken, ook al werkte deze vrouw dan wel van half acht ’s morgens tot negen uur ’s avonds zodat de persen niet stil zouden staan. Hij had er overigens niet bij gezegd wát voor werk ik dan in de keuken moest doen dus toen we naar dit huis verhuisden, was het voor mij de beste optie om de werkplek in de keuken te maken omdat er plek was, én omdat ik dan continue mijn, toen nog jonge kinderen, in de gaten kon houden.
Ondertussen zijn de kinderen geen kinderen meer maar behoorlijk volwassen. De één is al jaren het huis uit en gaat met haar vriend op vakantie. De ander gaat met vrienden op vakantie naar Frankrijk. Ik ga helemaal niet op vakantie want ik heb teveel werk liggen en blijf achter in een leeg huis. Maar dan ineens weet ik het, de oude kamer van dochter gaat mijn nieuwe studio worden. Ik heb het heel lang moeilijk gehad met de manier waarop ze het huis uit is gegaan op zo’n jonge leeftijd. Jarenlang heb ik gehoopt dat ze weer thuis zou komen wonen maar nu ze 21 is geworden, lijkt er bij mij een knop om gegaan te zijn. Ze heeft al een jaar haar eigen huisje, boompje en beestje. Ook zoonlief pruttelt al over het huis uit gaan dus het wordt tijd om mijn huis weer terug te veranderen in mijn huis.
Terwijl iedereen bruin ligt te bakken op het strand, in de file staat richting de vakantie-oorden en van het leven geniet, scheur ik naar de Gamma. Kleur kiezen is nog steeds moeilijk. Ik vind alle kleuren mooi maar ik ga voor een licht-aubergine kleur of zoals mijn zoon het noemt: grijs! Met 35 graden trek ik de kamer leeg (en echt, er stond veel!) en kwak ik enthousiast dikke lagen verf op alle quotes op de muren. Ik vraag me af of ze dat nu ook in haar eigen huis doet. Op de muren schrijven. De ene na de andere verloren vriendin kleur ik weg met mijn grijs-aubergine-kleur en de kamer wordt steeds mooier.
Het zweet gutst van mijn lijf maar ik ga stug door. Ik kan het niet laten om even terug te denken aan die tropenjaren voordat ze weg ging. Ze was een flinke uitdaging toch is dat gelukkig allemaal goed gekomen. Zoonlief verbreekt mijn gedachtespinsels als hij komt helpen. Zonder wat te zeggen gaan we in stilte verder. Ik ben blij met zijn hulp. Ik weet dat ie me voor gek verklaard en toch kan hij me niet alleen laten ploeteren ondanks de zinderende hitte. Als er eenmaal iets in mijn hoofd zit, moet het gewoon gelijk gebeuren.
Na drie dagen leegruimen, verven en alles weer terug zetten, ben ik erg blij met het resultaat. Mijn boekenbusiness en art-studio aan de ene kant van de kamer en mijn grafische vormgeving en ontwerp aan de andere kant van de kamer. Alles staat nu netjes op één plek in één kamer en kan ik met een gerust hart mijn volgende online meeting in.
Al ben ik nu soort van klaar met het coachen van mijn eigen kinderen (want ben je daar eigenlijk ooit klaar mee?), heb ik ondertussen nieuwe jongelingen gevonden die ik ook mag gaan coachen in die online meetings. Het leuke hier aan is dat het mij geld oplevert, in plaats van dat het mij geld kost. Ik kan nu al bijna niet wachten tot mijn volgende online gesprek!
