Het is zo ver. De cito komt er aan. De opendagen zijn ingepland. Nog even en het lagere schooltijdperk is ook voor ons echt voorbij. Anders dan bij dochterlief, had zoonlief al wat stippeltjes gezet voor zijn toekomst. Hij verdiept zich in middelbare scholen en maakt lijstjes wat belangrijk is en wat niet.
“Mam, op deze school ga je op de tweede dag al op eksss…eksss…schoolreisje.”
Woensdag had hij een eerste kennismakingsmiddag op een school die op zijn lijstje stond. Hij ging samen met een klasgenoot. Nee, ik hoefde niet mee van hem. Oke, ik moet toegeven dat het beter uitkwam met werk maar toch vond ik het ook wel jammer. Ik ben namelijk altijd overal bij geweest. Peuterschool, kleuterschool, zwemles, lager school.
Aan het eind van de middag kwam hij enthousiast thuis met verhalen over de vakken, de rondleiding, de school. ’s Avonds bezochten we samen de scholenmarkt. Door zijn rondleiding van die middag wist hij al veel beter wat hij zocht in een school en ik was verbaasd over de vragen die hij stelde bij de verschillende scholen. Hij wilde meer weten over de technische pluspakketten die hij kon volgen maar wat ook belangrijk was; werd er ook muziek gegeven? Na een sabbatical van enige tijd, gaat hij het drummen weer enthousiast oppakken en het zou leuk zijn als de school daarin wat kon betekenen.
Na ruim een half uur stapten we met een hand vol folders en data voor opendagen de deur weer uit. Hij slenterde wat achter me aan en ineens hoor ik hem mompelen. “Eigenlijk wil ik nog helemaal niet naar de middelbare.” Ik sla een arm om hem heen en zeg dat het ook best wel eng is, al dat onbekende, alles nieuw en al die verschillende vakken. Toch is hij toe aan een nieuwe uitdaging en nieuwe leerstof. Mijn kleine mannetje moet nu de grote stap gaan wagen en mijn gevoel zegt, dat ie vast wel op zijn pootjes terecht komt. Welke school hij ook, zeer doordacht, zal gaan kiezen.
