[:nl]Terwijl in de file op de A1 de eerste echtscheidingen worden ingezet, genieten zoon en ik van een rustige Tweede Kerstdag. Zoals Dean Martin en zijn vrienden de hele dag doorzingen: ‘Since we’ve no place to go...’ hoeven wij ook niks. We hoeven nergens heen en niks te doen. Ik zou nog wel veertien van dit soort pyama-dagen willen hebben. Ik kom eindelijk toe aan de illustraties die al weken op tafel liggen uitgespreid. Zoon komt er af en toe bij zitten om zijn gedachtes te ventileren.
Zelfs de traditionele kerstgourmet hebben we omgezet in onze eigen versie; de drive-through gourmet. Alle ingrediënten staan wel op tafel, sausjes, brood, iets groens maar net allemaal even anders. Het vlees bakken we niet per stuk in een pannetje maar gaat op één grote hoop in de grote pan en daarna zeer sjiek uitgestald op één van onze plastieke roze borden van de Hema. De kerstliedjes spelen zachtjes op de achtergrond terwijl wij in onze pyama’s gezellig keuvelen over vroeger, later, gisteren, morgen en nu om af en toe een stukje vlees van het Hema-bord te prikken. De ‘wat als’ en de ‘ja maars’. Je kunt veel zeggen over pubers maar ze worden met de dag interessanter. Hun gedachtegang, discussies, opmerkingen en hun blik op het leven. Soms zo simpel, soms zo ingewikkeld.
Op eerste kerstdag maakten we de traditionele gezinsfoto bij de kerstboom omdat dochter voor heel even thuis was. Alleen het puntje van de piek zie je nog terug op de foto en twee erg lange adolescenten met in het midden één klein vrouwtje. De foto stuur ik naar Oom in Australië. Ze zijn me officieel voorbij gegroeid. ‘Je bent toch m’n moekie…‘ zegt zoon vertederend. De rollen lijken langzaam om te draaien. Ondertussen rinkelt mijn telefoon weer. Oom stuurt een berichtje terug hoe eerste kerstdag is gegaan en of iedereen nog leeft. Ik grinnik en type terug dat ik me netjes heb gedragen. Als je mij of mijn kinderen niet aanvalt dan bijt ik niet terug. Alhoewel er natuurlijk wel weer even een momentje was. Een momentje waarbij de één mij probeerde te overtuigen van goedbedoelde adviezen van de ander terwijl de ander op datzelfde moment al mijn eerder gegeven uitleg negeerde en zoon toch weer dwong tot maar even ‘gewoon’ te moeten doen. Niet fair om ons zo uit elkaar te halen en te bespelen. Ook niet fair om niet naar mij of zoon te luisteren en respectloos te zijn naar wat er gevraagd wordt en uitgelegd is. Maar zoon stond z’n mannetje en ik mijn vrouwtje en zo overleefden we Eerste Kerstdag. Oom is trots als ik de verslag doe van onze dag en de foto’s laat zien.
Misschien is het de kunst om zo overwerkt te raken dat de Kerst daadwerkelijk een ontspannen rustpunt wordt. Of misschien werkt de Stoicijnse filosofie die ik laatst in de Flow las ook heel goed. Alles gewoon van je af laten glijden. Wat het ook is geweest, zoon en ik hebben een heerlijke kerst gehad en we weten nu al hoe we het volgend jaar weer gaan doen! Het leven is mooi, als de wereld even stil staat om adem te halen.
[:]
