[:nl]’Ze kunnen echt een kaskrakerfilm maken over jouw leven!‘ merkt zoon op als we samen in de auto zitten en naar de Top2000 luisteren. Zodra de piano-intro van Gloria begint, weet Zoon al hoe laat het is. Ik grijns. De radio gaat hard aan en ik zing hard mee. ‘At first I was afraid I was petrified…‘ Hij schudt z’n hoofd maar moet er ook wel weer om lachen. ‘Dit is toch geen bruiloftsliedje?‘ vraag ik hem tussen twee zinnen door. Hij haalt z’n schouders op. Wat weet hij daar nou van. Toen ik trouwde speelden ze dit liedje op mijn bruiloft. De ironie! Het beloofde niet veel goeds voor de toekomt, want mijn huwelijk verliep zoals Gloria het zingt. Maar dat was niet de enige reden dat Zoon de opmerking maakte. Al vanaf jonge leeftijd zat ik in een leven gevangen vol intriges, complotten, verraad, jaloezie, misdaad met een vleugje zwarte humor. Al moet ik toegeven dat ik dat laatste er meestal zelf overheen goot om het wat smeuïger te maken, anders werd het wel heel dramatisch. Zoals de tekst op mijn wc altijd zei: ‘Zodra het drama de humor ontmoet, ontstaat zoiets als troost.’ Maar natuurlijk geeft het ook altijd geweldige verhalen om te schrijven.
Hij heeft overigens wel een punt. Ik heb van die vrienden die ik maar één keer in de zoveel jaar ontmoet, met een kop thee praten we elkaar bij over de voorbijgegane jaren. Iedere keer hangt hij aan mijn lippen om het vervolg van mijn ongelooflijke avontuur te horen alsof hij de belangrijkste afleveringen van een soap gemist heeft. Hoe is het mij vergaan na….en hoe is dat afgelopen? Om vervolgens dramatisch nee te roepen, te zuchten, verbaast te kijken en met z’n ogen te rollen en zich af te vragen hoe het mogelijk is. De verhalen zijn soms zo over the top dat ze lijken te zijn verzonnen maar hij weet wel beter. Hij kent me al een tijdje. Er is altijd wel een hobbel te nemen, een draak te verslaan of een uitdaging op te lossen.
‘Did you think I’d crumble. Did you think I’d lay down and die? Oh no, not I. I will survive!’ Het liedje valt in herhaling en draai de volumeknop weer omlaag. Nou weten we het wel weer hoor. ‘Ik denk dat Hollywood op een goed eind zit te wachten in mijn leven voordat ze me een contract aanbieden om mijn leven te verfilmen.‘ In gedachte denk ik terug aan de hoogte- en dieptepunten waarvan ik de meeste opzettelijk vergeten ben, want als ik mijn dagboeken teruglees kan ik me niet voorstellen dat het over mij ging, maar nog erger, dat ik het liet gebeuren. Daar is ondertussen wel verandering in gekomen. Als ik bedenk dat ik al die acteurs en actrices die in mijn film zouden spelen weer terug moet zien op de premiere, ben ik snel klaar met de film. Later, net voordat ik doodga schrijf ik er een boek over en dan wanneer iemand mijn huis leeg ruimt, het boek vindt en het besluit te verfilmen dan hoef ik het tenminste allemaal niet opnieuw mee te maken. Voor nu kijk ik uit naar het script voor 2018 en hoop op gratie van de scriptschrijvers van mijn leven.[:]
