Het is alweer laat op de avond als ik nog even snel voor het slapen door de nieuwsdingetjes heen scrol. Meestal scrol ik gelijk door naar de reacties onder een nieuwsbericht en verbaas me vaak over het kuddevolk wat in Nederland rond graast, waarbij schapen slim lijken. Via mijn onverklaarbare klikgedrag kwam ik bij een artikel uit op LindaNieuws. Normaal zou ik gelijk weg klikken, want Linda en ik, dat is geen goede combi. Of het nou die blonde haren zijn, die overdreven vrolijkheid of gewoon dat alles haar zo makkelijk lijkt af te gaan, ik klik en zap altijd door.
Maar deze keer dus niet. Ik scande het artikel door en knikte iedere keer instemmend. ‘Ja, precies. Zo is het!’ Alsof de teddybeer die naast me lag, werkelijk geïnteresseerd was in mijn mening. Ik scrolde door naar de reacties. Reacties lezen is zoiets als een coke-verslaving. Het is niet goed voor je, maar toch ben je nieuwsgierig en hoop je op een beter resultaat. Tenenkrommend las ik de ene reactie na de andere. ‘Wij single moeders moeten ons niet zo aanstellen. Het gras is niet altijd groener bij de buren. Genoeg vrouwen die met ruzie aan het kerstdiner zitten.’
Ik slaak een diepe zucht. Zou ik een reactie moeten plaatsen? Of zou dat één van de vele nietszeggende opmerkingen zijn, die verdwijnen op het internet. Natuurlijk moet je er zelf een feestje van maken en dat doen we ook. Maar het feit is, dat je wél alleen bij de kerstboom zit. Je bent wél dat vijfde wiel aan de wagen. Er ligt voor mij geen speciaal cadeautje onder de kerstboom want ik ben niet iemands speciale persoon.
Het oordeel is negatief hoog terwijl deze mevrouw enkel haar gevoel wilde uiten. Háár gevoel over de kerstdagen, de herkenbare eenzaamheid die ineens kan opborrelen. Het is een gevoel; geen feit, geen regel, geen oordeel. De enige reactie die ik uiteindelijk kan verzinnen is dat ik haar snap. De feestdagen kunnen net wat moeilijker zijn voor een alleenstaande. But then again, it’s just a day, not a lifetime!
