[:nl]’Sporten is goed voor je’, zeiden ze. ‘Ga wat doen of zo.’ Vooral bij dat ‘of zo’ kreeg ik al weerstand want ik heb eigenlijk helemaal geen zin om me drie keer per week klassikaal in het zweet te werken terwijl er zo’n jong blond geval voor het overwichtige klasje enthousiast staat te springen. Ik ben niet zo van de groepjes en sportjes. Ik doe het liever in mijn eigen tijd op mijn eigen manier.
Dat er beweging in moest komen was wel een feit. Dat chronische maar niet terminale begon me op te spelen. Als ik de 80 nog redelijk mobiel wil halen, moest ik toch wel iets gaan doen. Dus ik gooide mijn MP3 speler vol met mijn muziek en begon met lopen. Gewoon lopen, want ik doe niet mee met de hardloopgekte die ineens is losgebarsten. De ene voet voor de andere. De muziek wat harder. ‘You can say what you want about me. Wanna do what you want to me. But you can not stop me.’
Met tien minuten sta ik in het bos. Ik kies altijd voor de ondoorgaanbare bospaadjes waar ik niemand tegen kom en dan ga ik los. ‘Cause I’m too proud, I’m too strong. Life by the code that you gotta move on.’ Terwijl ik luidkeels en enthousiast meedansend mijn optreden neerzet alsof ik in Ahoy sta, vluchten de laatste konijntjes met hun pootjes over hun oren weg.
Ik dans mijn vaste rondje voordat ik weer langzaamaan terugloop naar huis, met de nadruk op langzaamaan en lopen wat meer op strompelen lijkt. Thuis plof ik neer en binnen een kwartier voelt mijn lichaam als een pudding die in de koelkast is gezet. Alles wordt in een rap tempo stijf.
Beweging, ze zeggen dat het goed is. Het is ongetwijfeld beter dan stil zitten dus ik blijf doorgaan. De ene voet voor de andere. ‘Tried to hold me down. you can’t stop me now. I paid my dues.’
[:en]’Exercise is good for you.’ is what they said. ‘Do something!’ Especially with that ‘something’ I almost already caused an allergic reaction because I’m not really the type who would sweat up three times a week with a group of overweight people in front of a young, blond, perfectly shaped instructor who wants to pump you up, cheering and yelling. I’m not a peoples person, I don’t like groups or excercise together. I rather excercise my own way, on my own time.
But that I had to get moving, was a fact because this chronic disease started to bug me more than I wanted to admit. If I want to reach my 80iest birthday walking, I really had to start doing something. So I dumped a load of music on my iPod and started moving. Just walking, not that crazy running sweating hype, that’s going around. I’m taking it easier. One foot in front of the other, turning up the music and the speed. ‘You can say what you want about me. Wanna do what you want to me. But you can not stop me.’ Making some nasty dancemoves while walking, to show that I’m serieus about what I’m singing.
Within ten minutes I’m walking in the park, taking the quiet route between the trees and the bushes so I won’t run into people, I have to be friendly to. ‘Cause I’m too proud, I’m too strong. Life by the code that you gotta move on.’ I see the last few rabbits running for their life, their ears covered with their little paws because I’m sing aloud my favorite songs as if I’m performing for a huge audience, swinging my way through the park, moving my hips like I’m the new Beyoncee. A cyclist passes me by with a look as if I’m the nutcase of the forrest. I strike a pose like Madonna but decide to tune it down, the music as well as the speedwalkingdancemoves. Walking back home looks now more as if I’m hobbling and I have never been so happy to see my house again.
At home I let my painfull body fall on the sofa, within 15 minutes I feel like jelly in a fridge, every muscle is stiffening up. Keep moving, they said, its good for your body, they said. I’m sure it is and it’s better than doing nothing but there is always the first step that seems to be the hardest. But I keep moving, one foot in front of the other. ‘Tried to hold me down. you can’t stop me now. I paid my dues.’
[:]
