Soms vraag je je af waar de tijd blijft. Vanmorgen kwam ik beneden terwijl zoonlief zijn spelletje speelde op de Playstation. Vanuit de keuken hoor ik dat hij een complete oorlog uitvecht vanuit zijn luie stoel.
Waar is de tijd gebleven dat ik simpele Teletubbies hoorde. “Uh-ow Nog een keer!” In die tijd kon ik die teledingen in gedachten wel eens neerknallen maar nu verlang ik terug naar het simpele “uhoh” samen met de rondrennende konijntjes.
Zoonlief lacht als hij mij hoort zuchten over de Teletubbies. Hij zet zijn spelletje uit en schakelt over naar Nickelodeon. “Hey mam, je favoriete programma is op tv. Ik zal hem speciaal voor jou wat harder zetten.” Ik hoor ineens heel hard: “IK BEN ER KLAAAAAARRRRRRR VOOOORRRRR.”
Ik moet lachen om zoonlief. Hij weet hoe dol ik ben op Spongebob, het sponge-achtige ADHD mannetje wat altijd positief en vrolijk is. Gek word ik er van. Maar alles is beter dan die verschrikkelijke moordende spelletjes. Ik geef hem zijn ontbijt, maak de lunches klaar en stuur hem heel snel naar school. Spongebob draai ik lekker de nek op. Die gaat uit! Want ik ben er nog heel even niet klaar voor zo vroeg op de morgen.
