It’s madness. De supermarkten worden geplunderd. Op het nieuws en internet is ‘Corona’ nog het enige wat je hoort en leest. Er wordt gevraagd vooral thuis te werken, groepen te vermijden, festivals en verjaardagen worden afgelast. Grenzen worden gesloten. Mensen hebben het gevoel opgesloten te zitten. Totale paniek in de wereld.
En ik? Ik zit er bij en kijk er naar. Af en toe gooi ik Twitter open en verbaas me over het geklaag dat mensen thuis moeten blijven. Dat alles wordt afgelast. Ik knipper even met m’n ogen voordat mijn brein het registreert. Wat doen al deze mensen dan normaal in hun leven? Zijn ze hele dagen feestend op pad? Corona heeft mijn leven niet echt dramatisch veranderd. Met een eigen bedrijf aan huis werk ik al 20 jaar thuis. Door een chronische ziekte heb ik ook niet echt een sociaal leven en door die dikke, rode autistische draad die door mijn leven loopt, heb ik ook totaal geen behoefte om mensen om me heen te hebben. Ik ben liever alleen. Samen met Kippie de kat vermaken we ons prima. We werken wat. We eten wat. We kijken een film. Door deze hele lockdown hoef ik eens niet uit te leggen waarom ik altijd thuis zit.
Natuurlijk maak ook ik me zorgen om mijn kinderen, waarvan er al eentje in quarantaine zit en de ander nog naar school gaat. Natuurlijk wil ik dat zij niet getroffen worden door het virus maar verder verandert er weinig in mijn leven. In feite is zo’n lockdown de perfecte wereld voor een autist. Geen mensen, geen lijfelijk contact, geen gezoen, gelebber of sociale verplichtingen. Laat iedereen maar klagen. Ik vermaak me wel, samen met kippie, die geen moment van mij zij wijkt!
